Kavanaugh

Ha brat,

gisteravond heb ik naar de hoorzitting van de Amerikaanse Senaat gekeken. Wat een spektakel. Je reinste House of Cards.
Natuurlijk heeft Brett Kavanaugh destijds geprobeerd om sex te hebben met Christine Ford. Het moet een bizarre toestand zijn geweest, drie pubers op een bed, zo dronken dat ze er uiteindelijk vanaf rollen waarbij het meisje (gelukkig) als eerste opspringt en zich in veiligheid weet te brengen door zich op te sluiten in de badkamer. Waarop de twee jongens na tevergeefse pogingen de deur open te maken, uiteindelijk lachend de trap af stommelen. Een scene die zomaar afkomstig zou kunnen zijn van een van de vele, tamelijk smakeloze, sex comedy films (zoals bijvoorbeeld American Pie) waar Hollywood de Amerikaanse jeugd in die jaren zo graag op trakteerde. Ware het niet dat dit echt was, en voor de vrouw in kwestie een uitermate nare ervaring was.
Kavanaugh had meteen moeten toegeven dat er wat was gebeurd. En daarbij zijn herinnering aan het voorval moeten vertellen. Wat voor de één een onschuldig geintje op een misschien wel leuk feestje was, kan voor de ander een afschuwelijk voorval zijn. Daarbij komt dat het 36 jaar geleden was. Herinneringen zijn niet statisch; elke keer dat je ergens aan terugdenkt, verandert je herinnering eraan. Ze vervormen meer en meer naarmate je er vaker aan terugdenkt. Kavanaugh had ook nog kunnen aangeven dat hij veel geleerd heeft van zijn jeugdfouten (dat hopen we dan maar), dat er voor zover hij weet nooit iets echt fout is gegaan, geen aangiftes tegen hem in elk geval. Dat hij het betreurt als Christine Ford er zo'n nare herinneringen aan heeft over gehouden. En dat hij als 51-jarige rechter juist door zijn levenservaring bij uitstek geschikt is om evenwichtige besluiten te nemen. En dat hij zich neerlegt bij het oordeel van de Senaat of hij wel of niet geschikt is...
Maar wat doet deze eikel? Hij liegt eerst over hoe hij in die tijd was (hij doet zich eerst voor als heilig boontje en vertelt dat hij nooit dronk, totdat dit aantoonbaar weerlegd wordt en dan beweegt hij mee). Hij schiet helemaal in de emotie en valt de (democratische) senatoren aan, en verwijt hen dat ze met een politieke bedoeling bezig zijn. Later gaat de republikeinse senator Lindsey Graham van South Carolina in zijn verdediging van Kavanaugh ook helemaal uit zijn dak; de man is op een hele nare manier hysterisch en je krijgt als je zijn woede en haat ziet, het gevoel dat een nieuwe burgeroorlog niet ver weg kan zijn.
Maar het ergste is dat Kavanaugh in zijn verdediging op intimiderende wijze dreigt om later zijn gelijk te zullen halen. Wraak en afrekening zijn in de psyche van deze 'opperrechter in spe' blijkbaar bekende mechanismen. Zo iemand is toch niet geschikt voor een supreme court?

Brat