Beste lezers, waaronder ook brat,
jullie zullen ongetwijfeld bijzonder benieuwd zijn hoe het verder is gegaan met die cliffhanger uit de post van 5 december, inclusief de ingezonden reacties in de dagen daarna. De biertransactie richting GradGrofski was immers mislukt, aangezien goede vriend A.L. niet De Grad bleek te zijn die wij in hem zagen. De aanwijzing van Grofski zelf, om het bier achter te laten onder de kerstboom, maakte op angstwekkende wijze duidelijk dat De Grad in de binnenkring van vertrouwelingen gezocht moest worden..!
Maar wie dan? Een van de schoonzoons? Nee dat zijn goudeerlijke en trouwe zielen die dit nooit zouden doen. Een van onze egae (meervoud van ega)? Klassiekers leren immers dat vrouwelijke schoonheid en charme heel goed samen kunnen gaan met valsheid en raffinement, denk bijvoorbeeld aan Clytemnestra of aan de stiefmoeder van Sneeuwwitje. Zou dus goed kunnen , maar oppassen voor tunnelvisie. Grad kon ook gezocht worden onder de Bratse dochters. Al is die kans klein want zij lezen deze blog waarschijnlijk niet eens (al zullen ze daar later spijt van krijgen). De kleinzoon dan? Nee die mag nog niet zelfstandig op de computer. Dan blijven over, o gruwel, o horror, een van de brat'ya (meervoud van brat) zelf. Slechts afschuw en wanhoop, en in fysieke zin een lang stuk touw, zou ons nog resten als dat zo zou zijn!
Dat betekent dan namelijk: brat. Hoe is het mogelijk!!
Of...of... zou het kunnen dat ikzelf... zonder dat ik het als Brat weet? Lijd ik aan MPS....? en weet ik daarbij niet wat mijn alter ego's doen? Net als Aaron Stampler, gespeeld door Edward Norton, in Primal Fear - een aanrader trouwens...!
Aahhg, ik word gek!
Tsja, lieve leesvrienden, ik weet inmiddels hoe het zit. Maar ik ga dat niet hier in deze blog prijsgeven. Zoiets openbaar maken is immers karaktermoord en kan levensbedreigend zijn, zeker voor types die al niet zo'n sterk karakter hebben, zoals in dit geval. En bovendien kan het zomaar een glansrijke carrière verwoesten. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben.
Ik ben echter wel bereid om tegen een kleine financiële vergoeding, dat mag ook in de vorm van bier, in een vertrouwelijk gesprek of chatt vertellen hoe het zit. Dat dan weer wel. U laat het maar weten.
Brat
vrijdag 28 december 2018
donderdag 27 december 2018
Vuurwerk
Brat,
Bedankt voor de gezellige kerst.
Helaas begint na de kerst begint altijd die vreselijke vuurwerk periode.
Nu wij in een meer natuurrijke omgeving wonen is de overlast weliswaar minder maar toch.
Ik ben alweer een paar keer opgeschrokken van te vroeg afgestoken vuurwerk. Als ik in stedelijke omgeving fiets of loop blijf ik alert op groepjes jongeren die struinend strijkers weggooien.
Elk jaar hoop ik op een kletsnatte periode na de kerst of nog beter een vuurwerk verbod. Maar zelfs na de uitspraak van de onderzoeksraad voor veiligheid voor een landelijk verbod op vuurpijlen en knalvuurwerk durft die laffe regering van ons dat nog steeds niet aan.
Nee laat de gemeenten dat maar oplossen zegt onze regering, terwijl iedereen snapt dat zoiets alleen landelijk geregeld kan worden.
Maar goed hoewel ik voor totaal vuurwerkverbod ben snap ik dat dat vermoedelijk niet haalbaar is.
Maar waarom geen uitfaseringsbeleid ? Zorg ervoor dat het steeds duurder wordt om vuurwerk te kopen en maak het steeds moeilijker om het af te steken buiten de afsteekzone om.
Bijvoorbeeld.
Belasting: Elk jaar is wel ongeveer bekend voor hoeveel geld vuurwerk is gekocht. Ook is er een berekening te maken van de kosten die er zijn ten gevolgen van de 'vuurwerklol'. Zie hier.
Voor afgelopen oud en nieuw waren de schattingen 70 en 30 miljoen euro. Ik stel voor om dan het jaar erop met een 30/70 (dat is afgerond 40%) schade accijns te komen.
Verder stel ik voor dat vuurwerk alleen afgestoken mag worden op daartoe aangewezen plekken.
Bij voorbeeld schoolpleintjes of daartoe ingerichte parkeerplaatsen. Mensen mogen zelf zo'n plek aanwijzen. Maar hij moet door de gemeente goedgekeurd worden. Bij die goedkeuring wordt ook maximum aan vuurwerk bepaald wat daar afgestoken mag worden.
Het leuke is dat de mensen dan naar elkaar toe gaan en van elkaars vuurwerk kunnen genieten, er zijn dan bovendien andere festiviteiten te organiseren.
Vuurwerk mag alleen verplaatst worden van de winkel naar de afsteekzone. Het zelf in handen hebben van vuurwerk buiten de afsteekzone wordt dus strafbaar. Ik stel me zo voor dat bij elke afsteekzone een beveiligde container hoort die pas op oudjaar daarheen wordt gebracht.
Hiermee is ook onmiddellijk het onderscheid legaal en illegaal vuurwerk duidelijk.
Bovenstaande lijkt een hele logistieke operatie maar is volgens mij met handige apps en op internet bij gehouden registratie tegenwoordig goed te doen. Je koopt je rotzooi vuurwerk bij een ondernemer en die zorgt ervoor dat het op de juiste afsteekplaats geleverd wordt. Het register houdt bij dat de veilige hoeveelheid per afsteekzone niet overschreden wordt.
En tot slot zou ik graag een afschotvergunning willen hebben voor het wild wat buiten de afsteekzone vuurwerk afsteekt.
Brat, een goed oud en nieuw, en vooral rustig en veilig toegewenst, je brat.
donderdag 20 december 2018
Rutte, il Principe
Ha brat. Mijn vorige post was express aan de korte kant om het gemiddelde weer te normaliseren (ten behoeve van onze lezers). Nu zal ik een post van gemiddelde lengte besteden aan twee recente boodschappen van onze premier Mark Rutte. Sorry dat ik er niet heel uitputtend op in kan gaan maar indien iemand behoefte heeft aan een dieper gaande beschouwing kan daarom gevraagd worden, en zal ik kijken of ik die kan leveren.
De boodschappen waar ik op doel zijn:
En, afgelopen week, in de brief over het vaasje:
Wat gebeurt hier? Hoe handig is Mark Rutte hier wel niet bezig?
De inhoudelijke boodschap van het gele hesje is: ik ben ongerust en ontevreden. Okee, dat zou Rutte ook nog wel kunnen vinden. Maar op betrekkingsniveau zegt het gele hesje ook: mijn invloed is klein, ik ben een speelbal van grotere machten, die geen rekening houden met mijn positie. Van dit laatste kan Rutte uiteraard nooit volhouden dat zulks ook voor hem geldt. Rutte is immers de PM van Nederland, een 'boven-ons-geplaatste'. Om die reden kan hij dus ten principale geen gele hesjes drager zijn. Axioma 2 van Paul Watzlawick stelt: elke communicatie kent een inhoudelijk aspect èn een betrekkingsaspect. Dit laatste, het betrekkingsniveau, lijkt Rutte even te 'vergeten'.
Dan het vaasjes bericht. Hoewel ik het grotendeels met de inhoud van het bericht eens ben - dat kan ook bijna niet anders, want Nederland behoort immers tot een van de welvarendste vrije landen, en ook in de geluksmonitor scoort de Nederlander hoog - is Rutte werkelijk de laatste die dit zou moeten zeggen. Hij is immers eerstverantwoordelijke voor hoe dit land gerund wordt. Stel je eens een sprookje voor waarin de koning tegen de onderdanen zegt: 'u leeft in het fijnste koninkrijk ter wereld, weet u dat wel?' Dat is misplaatst, arrogant en doorzichtig. En eigenlijk ook vragen om moeilijkheden. Het getuigt bepaald niet van groots leiderschap. True leaders eat last. Hoe bewonderenswaardig zou het niet zijn geweest als de Eerste der Ministers zich bescheiden had opgesteld en het aan anderen had gelaten om te constateren hoe fijn Nederland is, en hoe we ons als landgenoten het beste tot het land kunnen verhouden. Dan was Mark Rutte er wat mij betreft eentje geweest van het kaliber Piet de Jong. Maar hiermee valt Rutte door de mand en vertoont hij niets anders dan het calculerende gedrag van de machthebber, zoals zo mooi verwoord door Machiavelli.
je Brat.
De boodschappen waar ik op doel zijn:
- We zijn allemaal dragers van gele hesjes, ik ook.
En, afgelopen week, in de brief over het vaasje:
- Nederland is een gaaf land, maar wel kwetsbaar. Maak het niet stuk. Besef hoe goed wij het hier hebben.
Wat gebeurt hier? Hoe handig is Mark Rutte hier wel niet bezig?
De inhoudelijke boodschap van het gele hesje is: ik ben ongerust en ontevreden. Okee, dat zou Rutte ook nog wel kunnen vinden. Maar op betrekkingsniveau zegt het gele hesje ook: mijn invloed is klein, ik ben een speelbal van grotere machten, die geen rekening houden met mijn positie. Van dit laatste kan Rutte uiteraard nooit volhouden dat zulks ook voor hem geldt. Rutte is immers de PM van Nederland, een 'boven-ons-geplaatste'. Om die reden kan hij dus ten principale geen gele hesjes drager zijn. Axioma 2 van Paul Watzlawick stelt: elke communicatie kent een inhoudelijk aspect èn een betrekkingsaspect. Dit laatste, het betrekkingsniveau, lijkt Rutte even te 'vergeten'.
Dan het vaasjes bericht. Hoewel ik het grotendeels met de inhoud van het bericht eens ben - dat kan ook bijna niet anders, want Nederland behoort immers tot een van de welvarendste vrije landen, en ook in de geluksmonitor scoort de Nederlander hoog - is Rutte werkelijk de laatste die dit zou moeten zeggen. Hij is immers eerstverantwoordelijke voor hoe dit land gerund wordt. Stel je eens een sprookje voor waarin de koning tegen de onderdanen zegt: 'u leeft in het fijnste koninkrijk ter wereld, weet u dat wel?' Dat is misplaatst, arrogant en doorzichtig. En eigenlijk ook vragen om moeilijkheden. Het getuigt bepaald niet van groots leiderschap. True leaders eat last. Hoe bewonderenswaardig zou het niet zijn geweest als de Eerste der Ministers zich bescheiden had opgesteld en het aan anderen had gelaten om te constateren hoe fijn Nederland is, en hoe we ons als landgenoten het beste tot het land kunnen verhouden. Dan was Mark Rutte er wat mij betreft eentje geweest van het kaliber Piet de Jong. Maar hiermee valt Rutte door de mand en vertoont hij niets anders dan het calculerende gedrag van de machthebber, zoals zo mooi verwoord door Machiavelli.
je Brat.
Ingekomen post
Brat,
Ik heb ingekomen post met betrekking tot het valse dilemma Zomertijd Wintertijd.
Ik vond het belangrijk genoeg om er een aparte post ingekomen post aan te wijden.
Geachte heer плотники,
Namens de heer Middendorp wil ik u bedanken voor uw e-mail. Er is op dit moment veel discussie over de zomer- en wintertijd. De VVD heeft inmiddels hierover een debat aangevraagd. Wij hebben uw inbreng meegenomen in het debat dinsdag 4 december (Het debat van dinsdag 4 december: https://www.tweedekamer.nl/debat_en_vergadering/commissievergaderingen/details?id=2018A04687)
Met vriendelijke groet,
Veerle Voermans
Secretariaat Jan Middendorp
Zeer geïnteresseerd heb ik dus het verslag gelezen.
Hieronder heb ik het integraal neergezet. (Leestijd meer dan 5 minuten).
Ik heb ingekomen post met betrekking tot het valse dilemma Zomertijd Wintertijd.
Ik vond het belangrijk genoeg om er een aparte post ingekomen post aan te wijden.
Geachte heer плотники,
Namens de heer Middendorp wil ik u bedanken voor uw e-mail. Er is op dit moment veel discussie over de zomer- en wintertijd. De VVD heeft inmiddels hierover een debat aangevraagd. Wij hebben uw inbreng meegenomen in het debat dinsdag 4 december (Het debat van dinsdag 4 december: https://www.tweedekamer.nl/debat_en_vergadering/commissievergaderingen/details?id=2018A04687)
Met vriendelijke groet,
Veerle Voermans
Secretariaat Jan Middendorp
Zeer geïnteresseerd heb ik dus het verslag gelezen.
Hieronder heb ik het integraal neergezet. (Leestijd meer dan 5 minuten).
dinsdag 18 december 2018
De Kortste Post Tot Nu Toe
hoi brat, gegroet en ciao!
Brat.
Uit Animal Crackers van The Marx Brothers.
Brat.
Uit Animal Crackers van The Marx Brothers.
dinsdag 11 december 2018
Ski Skiet'n
Hai Brat,
afgelopen weekeinde was een grijs weekeinde, echt binnen blijf weer.
Ik ben weer vrij zoals je weet en dan moet je jezelf zien te vermaken. Sport kijken is dan altijd een goede optie. En zeker in de winter want ik ben de laatste jaren helemaal fan geworden van Biatlon.
Of te wel Ski Skiet'n zoals we dat hier in huis noemen.
De eerste keer dat ik het bewust zag was bij de olympische spelen van Vancouver, volgens mij was ik wat ziekig en lag ik toen de hele dag winterspelen te bekijken. Iedereen had het destijds over de geweldige Biatleet Ole Einar Bjørndalen die toen met zijn 4e Olympische Spelen bezig was op 36 jarige leeftijd. Hij stelde echter wat teleur, wist geen een individuele gouden plak te halen. Maar 4 jaar later op zijn 5e Olympische Spelen haalde hij alsnog goud op de sprint afstand, hij was toen 40 jaar en meest succesvol winter Olympiër ooit.
Biatlon (of Biathlon zoals de rest van de wereld het spelt) is een grote sport. De Noren zijn altijd erg goed geweest in deze tak van sport, op zich logisch, zij hebben het uitgevonden. De Duitsers zijn in de breedte ook altijd erg succesvol maar daarnaast is de sport populair in tal van Oost-Europese landen.
Toch is de grootste biatleet van het moment Martin Fourcade een Fransman, hij rijgt zijn wereldbeker overwinningen aaneen en kan zelfs Ole Einar Bjørndalen inhalen.
Wat vind ik zo leuk aan biatlon ?
afgelopen weekeinde was een grijs weekeinde, echt binnen blijf weer.
Ik ben weer vrij zoals je weet en dan moet je jezelf zien te vermaken. Sport kijken is dan altijd een goede optie. En zeker in de winter want ik ben de laatste jaren helemaal fan geworden van Biatlon.
Of te wel Ski Skiet'n zoals we dat hier in huis noemen.
De eerste keer dat ik het bewust zag was bij de olympische spelen van Vancouver, volgens mij was ik wat ziekig en lag ik toen de hele dag winterspelen te bekijken. Iedereen had het destijds over de geweldige Biatleet Ole Einar Bjørndalen die toen met zijn 4e Olympische Spelen bezig was op 36 jarige leeftijd. Hij stelde echter wat teleur, wist geen een individuele gouden plak te halen. Maar 4 jaar later op zijn 5e Olympische Spelen haalde hij alsnog goud op de sprint afstand, hij was toen 40 jaar en meest succesvol winter Olympiër ooit.
Biatlon (of Biathlon zoals de rest van de wereld het spelt) is een grote sport. De Noren zijn altijd erg goed geweest in deze tak van sport, op zich logisch, zij hebben het uitgevonden. De Duitsers zijn in de breedte ook altijd erg succesvol maar daarnaast is de sport populair in tal van Oost-Europese landen.
Toch is de grootste biatleet van het moment Martin Fourcade een Fransman, hij rijgt zijn wereldbeker overwinningen aaneen en kan zelfs Ole Einar Bjørndalen inhalen.
Wat vind ik zo leuk aan biatlon ?
donderdag 6 december 2018
De herdertjes lagen bij nachte
Ha brat,
zoals bekend, verbleef ik enkele weken geleden in het zogenaamde Heilige Land. Wij hebben het van noord naar zuid en van oost naar west doorkruist. Snelweg 1 loopt ondermeer door het dorre, heuvelachtige gebied tussen Bethlehem en Jericho. Vanuit de auto zie je meerdere kampementen van nomadische Palestijnen die daar hun schapen, geiten en dromedarissen houden. Rommelige terreinen, de beesten in een omheining, autowrakken en zooi, en een dikke SUV op het terrein.
Bovenstaande foto is vanuit de rijdende auto genomen, vandaar niet 100 % scherp. En helaas geen beesten erop. Maar goed, het geeft wel een indruk van deze Roma-achtige kampementen.
De herders liggen dus ook nu nog in ditzelfde gebied in het veld en houden de wacht.
Destijds zagen zij, volgens de overlevering, drie stralen.
Als het goed is ziet GradGrofski die binnenkort ook, als hij ons tenminste een beetje helpt om de overdracht van de Triple Ray's mogelijk te maken.
Om hem alvast in de stemming te brengen heb ik het tweede couplet van de 'herdertjes' enigzins aangepast.
Beste Grad, dit zal er gebeuren als je zo'n flesje Triple Ray opent:
Toen hij er het biertje bekwame
Daar schoten drie stralen dooreen
Een straal van omhoog hij vername
Een straal uit het glaaske benee
Toen vlamd' er een straal uit zijn ogen
En viel op het brouwselke teer
Hij stond daar tot schreiens bewogen
En knielde bij 't bierke neer.
Een van ontroering wenende GradGrofski, ik zie het zo voor me.
zoals bekend, verbleef ik enkele weken geleden in het zogenaamde Heilige Land. Wij hebben het van noord naar zuid en van oost naar west doorkruist. Snelweg 1 loopt ondermeer door het dorre, heuvelachtige gebied tussen Bethlehem en Jericho. Vanuit de auto zie je meerdere kampementen van nomadische Palestijnen die daar hun schapen, geiten en dromedarissen houden. Rommelige terreinen, de beesten in een omheining, autowrakken en zooi, en een dikke SUV op het terrein.
Bovenstaande foto is vanuit de rijdende auto genomen, vandaar niet 100 % scherp. En helaas geen beesten erop. Maar goed, het geeft wel een indruk van deze Roma-achtige kampementen.
De herders liggen dus ook nu nog in ditzelfde gebied in het veld en houden de wacht.
Destijds zagen zij, volgens de overlevering, drie stralen.
Als het goed is ziet GradGrofski die binnenkort ook, als hij ons tenminste een beetje helpt om de overdracht van de Triple Ray's mogelijk te maken.
Om hem alvast in de stemming te brengen heb ik het tweede couplet van de 'herdertjes' enigzins aangepast.
Beste Grad, dit zal er gebeuren als je zo'n flesje Triple Ray opent:
Toen hij er het biertje bekwame
Daar schoten drie stralen dooreen
Een straal van omhoog hij vername
Een straal uit het glaaske benee
Toen vlamd' er een straal uit zijn ogen
En viel op het brouwselke teer
Hij stond daar tot schreiens bewogen
En knielde bij 't bierke neer.
Een van ontroering wenende GradGrofski, ik zie het zo voor me.
Gruti a Tuti,
Brat.
woensdag 5 december 2018
Oproep aan GradGrofski
brat! Afgelopen zaterdag brak mijn klomp.
Koop dan een nieuw paar zul je zeggen maar dat kan niet want ik bedoel het overdrachtelijk.
Ik was ervan overtuigd dat mij goede vriend A.L het alterego was van GradGrofski (vanaf nu afgekort als GrGr). Want humor, sarcasme, de permanent aanwezige zweem nostalgie, de belangstelling voor soep (zie GrGr's eerste inbreng) en een psychologische fixatie op alles wat eventueel als hindernis of obstakel kan dienen, hadden mij daarvan overtuigd.
Echter, toen ik mijn goede vriend de biertjes aanreikte, van niets anders uitgaand dan dat ik daarmee de belofte aan GrGr inloste, werden deze weliswaar met een glimlach aanvaard, echter tevens met de stellige verklaring dat zij hem niet toekwamen omdat hij GrGr niet is.
Dit zou weer zo'n verzonnen obstakel van mijn vriend kunnen zijn, ware het niet dat het dit keer zeer overtuigend werd gecommuniceerd. Ik geloof hem.
Daarom deze oproep aan GradGrofski:
Help ons, door een aanwijzing of anderszins, het beloofde bier (van het merk Triple Ray, ofwel Drievoudige Straal) aan u te kunnen overhandigen. Bijvoorbeeld door een plaats en tijd voor te stellen alwaar wij de toegezegde flessen achter kunnen laten. Wij respecteren uw anonimiteit en zullen alles in het werk stellen om u buiten de publiciteit te houden (ondanks het grote aantal lezers van deze blog).
Mede namens brat,
Brat Plotnitski
Koop dan een nieuw paar zul je zeggen maar dat kan niet want ik bedoel het overdrachtelijk.
Ik was ervan overtuigd dat mij goede vriend A.L het alterego was van GradGrofski (vanaf nu afgekort als GrGr). Want humor, sarcasme, de permanent aanwezige zweem nostalgie, de belangstelling voor soep (zie GrGr's eerste inbreng) en een psychologische fixatie op alles wat eventueel als hindernis of obstakel kan dienen, hadden mij daarvan overtuigd.
Echter, toen ik mijn goede vriend de biertjes aanreikte, van niets anders uitgaand dan dat ik daarmee de belofte aan GrGr inloste, werden deze weliswaar met een glimlach aanvaard, echter tevens met de stellige verklaring dat zij hem niet toekwamen omdat hij GrGr niet is.
Dit zou weer zo'n verzonnen obstakel van mijn vriend kunnen zijn, ware het niet dat het dit keer zeer overtuigend werd gecommuniceerd. Ik geloof hem.
Het moment waarop mijn goede vriend A.L de biertjes ontvangt.
Vanwege privacyregelgeving is de afbeelding geanonimiseerd.
Help ons, door een aanwijzing of anderszins, het beloofde bier (van het merk Triple Ray, ofwel Drievoudige Straal) aan u te kunnen overhandigen. Bijvoorbeeld door een plaats en tijd voor te stellen alwaar wij de toegezegde flessen achter kunnen laten. Wij respecteren uw anonimiteit en zullen alles in het werk stellen om u buiten de publiciteit te houden (ondanks het grote aantal lezers van deze blog).
Mede namens brat,
Brat Plotnitski
dinsdag 4 december 2018
PEANUTS
Ha Brat, en anderen met name ......
Ik ben een peanuts fan, je weet wel de strip van Charlie Brown en Snoopy. Ik heb alle verzamelde werken en elke keer voor het slapen gaan lees ik er een paar. Heb ik ze allemaal gelezen, dan begin ik weer van voor af aan. Aangezien Charles Schulz er 50 jaar bijna dagelijks een getekend heeft duurt het altijd wel even voordat ik weer opnieuw moet beginnen. Er zijn namelijk 17897 strips, 15391 daily strips en 2506 sunday strips, volgens het Schulz Museum
Nu is er eentje die zeer toepasselijk is voor deze post, maar jullie zullen het met de beschrijving moeten doen want ik kan hem niet vinden. (Sorry maar 17897 strips doorbladeren is me net even teveel werk).
Charlie Brown brengt Snoopy zijn dagelijkse portie eten plus die van de volgende dag omdat de familie dan weg is. Charlie adviseert Snoopy om niet alles in één keer op te eten. Snoopy probeert dat maar het lukt hem niet.
Ik moest aan deze strip denken toen de marshmallow test ter sprake kwam in het congres van afgelopen week. Ik neem aan dat jullie hem kennen maar voor jou Brat en andere lezers (!), de test behelst het volgende: Je plaats een kleuter voor iets lekkers, bijvoorbeeld een marshmallow, en je zegt tegen hem/haar dat die voor de kleuter is. Maar als de kleuter wacht met opeten van het lekkers totdat de gever terug is (die verlaat de kamer namelijk) dan krijgt die er twee.
Klik voor beschrijving hier, en hier voor filmpje van de uitvoering.
Zoals je kunt lezen in de beschrijving is de test, onbedoeld weliswaar, een goede voorspeller van later succes in het leven gebleken. Degenen die de verleiding konden doorstaan zouden later zowel qua schoolresultaten als in sociaal opzicht meer succesvol blijken te zijn.
Zover ik weet hebben wij (Brat en brat) zo'n test nooit ondergaan, hoewel ik zeker weet dat Otets dat graag had willen doen als hij ervan op de hoogte was geweest.
Maar Brat, herinner jij de pinda's nog van vroeger. (Vandaar de posttitel).
We kregen allebei als er bezoek was een kommetje vol. Terwijl jij ze naar binnen gooide, at ik ze heel traag een voor een op. En voordat ik klaar was kwam jij bij mij bedelen om wat pinda's van mij.
Of ons zakgeld.
Ieder ƒ 0,35. Oftewel een kwartje plus een dubbeltje. Het kwartje (voor de jongere lezertjes, dat is 25 guldencent) moesten we sparen, en dubbeltje mochten we sparen, maar ook versnoepen.
Ik wilde altijd alles sparen maar jij Brat haalde me altijd over om het te versnoepen, want je wilde niet als enige je dubbeltje besteden, dat moest ik ook doen.
Bovenstaande voorbeelden zouden je kunnen doen denken dat ik wel en Brat niet zou slagen voor de marshmallow test, maar als je sociaal en ander later succes afweegt dan is het weer juist andersom.
Vind je ook niet Brat ?
Maar van een ding ben ik overtuigd, Grad Grofski zou nog geen moment hebben kunnen wachten met die marshmallow, gezien het feit dat hij om zijn bier blijft vragen. Zie opmerking bij deze post van afgelopen donderdag.
Sorry Grad, Brat heeft het geprobeerd je je bier te geven. Maar, tenzij je hem en mij echt een loer hebt gedraaid, dat is dus niet gelukt.
Wat mij betreft, maar ik denk dat Brat het wel met me eens is, heb je tot en met 25 december (en nee deze datum is niet toevallig gekozen) de tijd om in persona je prijs te claimen, anders vervalt hij.
brat.
Ik ben een peanuts fan, je weet wel de strip van Charlie Brown en Snoopy. Ik heb alle verzamelde werken en elke keer voor het slapen gaan lees ik er een paar. Heb ik ze allemaal gelezen, dan begin ik weer van voor af aan. Aangezien Charles Schulz er 50 jaar bijna dagelijks een getekend heeft duurt het altijd wel even voordat ik weer opnieuw moet beginnen. Er zijn namelijk 17897 strips, 15391 daily strips en 2506 sunday strips, volgens het Schulz Museum
Nu is er eentje die zeer toepasselijk is voor deze post, maar jullie zullen het met de beschrijving moeten doen want ik kan hem niet vinden. (Sorry maar 17897 strips doorbladeren is me net even teveel werk).
Charlie Brown brengt Snoopy zijn dagelijkse portie eten plus die van de volgende dag omdat de familie dan weg is. Charlie adviseert Snoopy om niet alles in één keer op te eten. Snoopy probeert dat maar het lukt hem niet.
Ik moest aan deze strip denken toen de marshmallow test ter sprake kwam in het congres van afgelopen week. Ik neem aan dat jullie hem kennen maar voor jou Brat en andere lezers (!), de test behelst het volgende: Je plaats een kleuter voor iets lekkers, bijvoorbeeld een marshmallow, en je zegt tegen hem/haar dat die voor de kleuter is. Maar als de kleuter wacht met opeten van het lekkers totdat de gever terug is (die verlaat de kamer namelijk) dan krijgt die er twee.
Klik voor beschrijving hier, en hier voor filmpje van de uitvoering.
Zoals je kunt lezen in de beschrijving is de test, onbedoeld weliswaar, een goede voorspeller van later succes in het leven gebleken. Degenen die de verleiding konden doorstaan zouden later zowel qua schoolresultaten als in sociaal opzicht meer succesvol blijken te zijn.
Zover ik weet hebben wij (Brat en brat) zo'n test nooit ondergaan, hoewel ik zeker weet dat Otets dat graag had willen doen als hij ervan op de hoogte was geweest.
Maar Brat, herinner jij de pinda's nog van vroeger. (Vandaar de posttitel).We kregen allebei als er bezoek was een kommetje vol. Terwijl jij ze naar binnen gooide, at ik ze heel traag een voor een op. En voordat ik klaar was kwam jij bij mij bedelen om wat pinda's van mij.
Of ons zakgeld.
Ieder ƒ 0,35. Oftewel een kwartje plus een dubbeltje. Het kwartje (voor de jongere lezertjes, dat is 25 guldencent) moesten we sparen, en dubbeltje mochten we sparen, maar ook versnoepen.
Ik wilde altijd alles sparen maar jij Brat haalde me altijd over om het te versnoepen, want je wilde niet als enige je dubbeltje besteden, dat moest ik ook doen.
Bovenstaande voorbeelden zouden je kunnen doen denken dat ik wel en Brat niet zou slagen voor de marshmallow test, maar als je sociaal en ander later succes afweegt dan is het weer juist andersom.
Vind je ook niet Brat ?
Maar van een ding ben ik overtuigd, Grad Grofski zou nog geen moment hebben kunnen wachten met die marshmallow, gezien het feit dat hij om zijn bier blijft vragen. Zie opmerking bij deze post van afgelopen donderdag.
Sorry Grad, Brat heeft het geprobeerd je je bier te geven. Maar, tenzij je hem en mij echt een loer hebt gedraaid, dat is dus niet gelukt.
Wat mij betreft, maar ik denk dat Brat het wel met me eens is, heb je tot en met 25 december (en nee deze datum is niet toevallig gekozen) de tijd om in persona je prijs te claimen, anders vervalt hij.
brat.
vrijdag 30 november 2018
Werken bij de Overheid. Deel III.
Ha brat, het Ministerie van Justitie en Veiligheid verdient een eigen post, schreef ik eerder. Feitelijk bedoel ik dan primair het Openbaar Ministerie. Om te beginnen, over hoe die twee zich tot elkaar verhouden staat op de site van het Ministerie van J&V het volgende te lezen:
Openbaar Ministerie (OM), Politie en rechtspraak
Het Openbaar Ministerie (OM), verantwoordelijk voor opsporing en vervolging van criminelen, neemt naast de gespecialiseerde diensten een bijzondere positie in. Het OM heeft een grote autonomie op zijn eigen werkterrein. De minister van Justitie en Veiligheid is ook verantwoordelijk voor de politie. De rechtspraak (rechtbanken) maakt géén deel uit van het ministerie. De rechtspraak is onafhankelijk georganiseerd.
Die laatste zin verwijst naar de Trias Politica van Montesquieu: een staatsindeling waarbij de taken wetgeving, uitvoering en rechtspraak zijn gescheiden.
Rechters en Officieren van Justitie vallen dus onder het OM. Het werk van het OM is een van de meest zuivere overheidstaken; dit is iets dat je echt never-nooit-niet aan de markt kunt overdragen. Van de overheid moet je kunnen verwachten dat zij alles eerlijk afwegen en afhandelen, zonder aanziens des persoons. Niet voor niets heeft Vrouwe Justitia naast een zwaard, een balans in de hand en is zij geblinddoekt.
Echter, hoe goed doen we het eigenlijk in Nederland? Eergisteren kwam naar voren dat in de Chipshol zaak de rechter had opgebeld in de zaak waarover hij rechtsprak, naar de advocaat van Chipshol, om deze te ontmoedigen. Meer dan schandalig uiteraard, en het geeft ook zwaar te denken dat de man in kwestie gewoon een vervroegd pensioen is gegaan waarbij hij tevens een vrijwaring heeft bedongen van het OM. (Terwijl een jarenlange gevangenisstraf en een forse financiële boete niet zouden hebben misstaan, naar mijn bescheiden mening. Maar ja, ik ben dan ook geen rechter en behoor al helemaal niet tot het circuit). En dan die zaken uit het relatief recente verleden: Lucia de B., de Schiedammer Parkmoord, De Puttense moordzaak. In de Schiedammer Parkmoord werd een ventje van 12, zijn vriendinnetje was het dodelijk slachtoffer, keihard verhoord omdat zijn beschrijving van een magere dader niet matchte met de ideeën van de rechercheurs, die wisten dat een dikke man, eerder veroordeeld voor een zedendelict, nabij de plaats delict was gezien. Het ventje hield moedig stand maar toch werd de dikke man veroordeeld en verdween in de cel; ten onrechte bleek later. En dan recentelijk nog die kwestie waar nu iemand achteraf is vrijgesproken, na jarenlang ten onrechte vastgezeten te hebben. Nu was gebleken dat hij destijds in het verhoor niet alleen zwaar onder druk was gezet, maar ook was 'gevoerd' met gewenste antwoorden. Zoiets als: 'In wat voor een auto reed je? Ja, Opel is goed, maar ik moet een andere kleur van je horen, iets donkerder.' En die verdachte, murw, maar raden: 'Blauw? Grijs? Zwart?'
Broddelwerk? Op zijn minst. Maar ik denk dat er meer aan de hand is.
In het werk van het OM, het justitieel onderzoek en het verhoor in de rechtbank etc., zou waarheidsvinding centraal moeten staan. Inmiddels is uit diverse zaken gebleken dat het OM bij de dossieropbouw bewust en met voorbedachte rade ontlastende informatie weglaat. Het verkrijgen van een veroordeling heeft blijkbaar een hogere prioriteit dan het verkrijgen van een goede afweging van alle feiten.
Het moederministerie, J&V, geeft daarbij overigens het voorbeeld: een jaar geleden kwam immers aan het licht dat het 'onafhankelijk' Wetenschappelijk Onderzoeks- en Documentatiecentrum WODC zijn onderzoeksresultaten aanpaste op verzoek van de beleidsambtenaren op het departement.
Okee, zul je zeggen, maar het gaat hier wel om boeven vangen, mogen ze bij het OM dan helemaal geen fouten maken?
Natuurlijk wel, fouten maken gebeurt overal, ook in situaties waarin er een leven van afhangt, zoals in een medische setting, en ook wanneer het leven er in overdrachtelijke zin van afhangt, zoals in een rechtszaak. Tijdens mijn wetenschappelijke opleiding heb ik geleerd dat je bij onderzoek twee soorten fouten kunt maken: toevallige en systematische. De toevallige fouten zijn goed te bestrijden, door meer precisie uiteraard, en door de meting een aantal malen te herhalen. Maar systematische fouten, die een gevolg zijn van een onjuiste methode, zijn veel geniepiger. Hoe kom je er achter, en hoe sluit je ze uit?
En dan is er uiteraard nog een derde categorie: fraude. Bewust de resultaten sturen, door meetresultaten te verzinnen, of door resultaten die je niet van pas komen weg te laten. Ene meneer Stapel weet daar alles van. Die zit daarvoor de rest van zijn leven op de blaren. Maar hoe ziek is het eigenlijk dat het OM, in de binnenste schil van de overheid, bij herhaling heeft aangetoond meer waarde te hechten aan het bereiken van de gewenste uitkomst (een veroordeling), dan het vinden van de waarheid. En daarmee gewoon door kan gaan. Elkaar de hand boven het hoofd houdt. Hoezo balans, hoezo zonder aanziens des persoons?
Zoals in de twee eerdere posts over dit onderwerp, ben ik een overheidsdier. Dat verklaart waarom dit stelselmatig gerotzooi van mij nogal opwindt. Is dit hoe 'mijn overheid' zich gedraagt?
Nogmaals, ik weet uit ervaring hoe lekker amateuristisch het er aan toe kan gaan, en kan daar met een zekere vertedering naar kijken. Bureaucratisch, ambtelijke molens die langzaam malen, de stoffige lucht van een kantoor vol dossiermappen. Maar nooit heb ik op mijn afdelingen geaccepteerd dat er gemarchandeerd werd met objectieve feiten. Een bestuurder heeft het recht op te weten hoe het zit, hoe pijnlijk de feiten ook zijn, en een ambtenaar is verplicht die feiten onverbloemd aan zijn bestuurder te tonen, zo mogelijk vergezeld van een goed ambtelijk advies.
Die lui bij het OM, en evenzo zij bij het ministerie van J&V, zitten zwaar fout en zouden zich heel diep moeten schamen. En die hele top zou vervangen moeten worden. Bah.
Nabrandertje: Wat denk je dat er van die politiechef die destijds verantwoordelijk was voor die foutieve verhoren, terecht gekomen is? Juist. Hij is nu docent verhoortechnieken op de politieacademie.
Groeten van een boze Brat.
Openbaar Ministerie (OM), Politie en rechtspraak
Het Openbaar Ministerie (OM), verantwoordelijk voor opsporing en vervolging van criminelen, neemt naast de gespecialiseerde diensten een bijzondere positie in. Het OM heeft een grote autonomie op zijn eigen werkterrein. De minister van Justitie en Veiligheid is ook verantwoordelijk voor de politie. De rechtspraak (rechtbanken) maakt géén deel uit van het ministerie. De rechtspraak is onafhankelijk georganiseerd.
Die laatste zin verwijst naar de Trias Politica van Montesquieu: een staatsindeling waarbij de taken wetgeving, uitvoering en rechtspraak zijn gescheiden.
Rechters en Officieren van Justitie vallen dus onder het OM. Het werk van het OM is een van de meest zuivere overheidstaken; dit is iets dat je echt never-nooit-niet aan de markt kunt overdragen. Van de overheid moet je kunnen verwachten dat zij alles eerlijk afwegen en afhandelen, zonder aanziens des persoons. Niet voor niets heeft Vrouwe Justitia naast een zwaard, een balans in de hand en is zij geblinddoekt.
Echter, hoe goed doen we het eigenlijk in Nederland? Eergisteren kwam naar voren dat in de Chipshol zaak de rechter had opgebeld in de zaak waarover hij rechtsprak, naar de advocaat van Chipshol, om deze te ontmoedigen. Meer dan schandalig uiteraard, en het geeft ook zwaar te denken dat de man in kwestie gewoon een vervroegd pensioen is gegaan waarbij hij tevens een vrijwaring heeft bedongen van het OM. (Terwijl een jarenlange gevangenisstraf en een forse financiële boete niet zouden hebben misstaan, naar mijn bescheiden mening. Maar ja, ik ben dan ook geen rechter en behoor al helemaal niet tot het circuit). En dan die zaken uit het relatief recente verleden: Lucia de B., de Schiedammer Parkmoord, De Puttense moordzaak. In de Schiedammer Parkmoord werd een ventje van 12, zijn vriendinnetje was het dodelijk slachtoffer, keihard verhoord omdat zijn beschrijving van een magere dader niet matchte met de ideeën van de rechercheurs, die wisten dat een dikke man, eerder veroordeeld voor een zedendelict, nabij de plaats delict was gezien. Het ventje hield moedig stand maar toch werd de dikke man veroordeeld en verdween in de cel; ten onrechte bleek later. En dan recentelijk nog die kwestie waar nu iemand achteraf is vrijgesproken, na jarenlang ten onrechte vastgezeten te hebben. Nu was gebleken dat hij destijds in het verhoor niet alleen zwaar onder druk was gezet, maar ook was 'gevoerd' met gewenste antwoorden. Zoiets als: 'In wat voor een auto reed je? Ja, Opel is goed, maar ik moet een andere kleur van je horen, iets donkerder.' En die verdachte, murw, maar raden: 'Blauw? Grijs? Zwart?'
Broddelwerk? Op zijn minst. Maar ik denk dat er meer aan de hand is.
In het werk van het OM, het justitieel onderzoek en het verhoor in de rechtbank etc., zou waarheidsvinding centraal moeten staan. Inmiddels is uit diverse zaken gebleken dat het OM bij de dossieropbouw bewust en met voorbedachte rade ontlastende informatie weglaat. Het verkrijgen van een veroordeling heeft blijkbaar een hogere prioriteit dan het verkrijgen van een goede afweging van alle feiten.
Het moederministerie, J&V, geeft daarbij overigens het voorbeeld: een jaar geleden kwam immers aan het licht dat het 'onafhankelijk' Wetenschappelijk Onderzoeks- en Documentatiecentrum WODC zijn onderzoeksresultaten aanpaste op verzoek van de beleidsambtenaren op het departement.
Okee, zul je zeggen, maar het gaat hier wel om boeven vangen, mogen ze bij het OM dan helemaal geen fouten maken?
Natuurlijk wel, fouten maken gebeurt overal, ook in situaties waarin er een leven van afhangt, zoals in een medische setting, en ook wanneer het leven er in overdrachtelijke zin van afhangt, zoals in een rechtszaak. Tijdens mijn wetenschappelijke opleiding heb ik geleerd dat je bij onderzoek twee soorten fouten kunt maken: toevallige en systematische. De toevallige fouten zijn goed te bestrijden, door meer precisie uiteraard, en door de meting een aantal malen te herhalen. Maar systematische fouten, die een gevolg zijn van een onjuiste methode, zijn veel geniepiger. Hoe kom je er achter, en hoe sluit je ze uit?
En dan is er uiteraard nog een derde categorie: fraude. Bewust de resultaten sturen, door meetresultaten te verzinnen, of door resultaten die je niet van pas komen weg te laten. Ene meneer Stapel weet daar alles van. Die zit daarvoor de rest van zijn leven op de blaren. Maar hoe ziek is het eigenlijk dat het OM, in de binnenste schil van de overheid, bij herhaling heeft aangetoond meer waarde te hechten aan het bereiken van de gewenste uitkomst (een veroordeling), dan het vinden van de waarheid. En daarmee gewoon door kan gaan. Elkaar de hand boven het hoofd houdt. Hoezo balans, hoezo zonder aanziens des persoons?
Zoals in de twee eerdere posts over dit onderwerp, ben ik een overheidsdier. Dat verklaart waarom dit stelselmatig gerotzooi van mij nogal opwindt. Is dit hoe 'mijn overheid' zich gedraagt?
Nogmaals, ik weet uit ervaring hoe lekker amateuristisch het er aan toe kan gaan, en kan daar met een zekere vertedering naar kijken. Bureaucratisch, ambtelijke molens die langzaam malen, de stoffige lucht van een kantoor vol dossiermappen. Maar nooit heb ik op mijn afdelingen geaccepteerd dat er gemarchandeerd werd met objectieve feiten. Een bestuurder heeft het recht op te weten hoe het zit, hoe pijnlijk de feiten ook zijn, en een ambtenaar is verplicht die feiten onverbloemd aan zijn bestuurder te tonen, zo mogelijk vergezeld van een goed ambtelijk advies.
Die lui bij het OM, en evenzo zij bij het ministerie van J&V, zitten zwaar fout en zouden zich heel diep moeten schamen. En die hele top zou vervangen moeten worden. Bah.
Nabrandertje: Wat denk je dat er van die politiechef die destijds verantwoordelijk was voor die foutieve verhoren, terecht gekomen is? Juist. Hij is nu docent verhoortechnieken op de politieacademie.
Groeten van een boze Brat.
donderdag 29 november 2018
Vandaag, donderdag, ergens in Nederland....
Ha brat, met jouw welnemen, en desnoods zonder, richt ik mij vandaag tot de grote groep van lezers die deze broederblog volgen, lezers waarvan de meeste zich helaas nog niet als volger te hebben aangemeld maar wel onze blog nauwgezet lezen:
Goedendag lieve Kijkbuiskindertjes!
Vandaag, donderdag 28 november, zullen brat en Brat elkaar ergens in Nederland in het openbaar ontmoeten. Zonder vermomming!
Bij deze loven wij vanuit het Grote Dierenbos een premie van 150 euro uit (ja,ja, dat is niet mis!) voor het eerste kijkbuizertje dat een foto van deze ontmoeting maakt en uploadt vóór 1 december 2018, in een reactie op deze blog.
Tip: Brat lijkt een beetje op Bor de Wolf, terwijl bratje meer weg heeft van Lowieke de Vos. Maar bij elkaar hebben ze ook wel wat weg van Ed en Willem Bever.
Familieleden van Brat'ya Plotnicki zijn uitgesloten van deelname.
woensdag 28 november 2018
Over werken bij de Overheid. Deel II
Dag bratje.
Je wil vast wel van mij aannemen dat er zelden of nooit iemand op zijn sterfbed verzucht: 'acht, had ik maar meer tijd en energie aan mijn werk besteed.' Toch lijkt, zolang we er nog middenin zitten, werk ongelofelijk belangrijk. We ontlenen er heel veel aan.
Toen ik een jaartje of twintig had gewerkt, en mijn eerste ervaringen in het bedrijfsleven ook achter de rug had, heb ik eens tijdens een werketentje gezegd dat wat mij betreft, er drie vormen van werk zijn: voor de algemene zaak, voor een baas, of voor jezelf. Anders gezegd: overheid, bedrijfsleven of zelfstandig. Nog anders: communistisch, kapitalistisch of anarchistisch. En ik stelde toen: ik kan het beste communistisch of anarchistisch werken; maar kapitalistisch werken, waarbij een ander, naarmate jíj harder werkt, een steeds mooiere bureaustoel krijgt, ligt mij het minste.
Maar ja, je weet hoe dat gaat, je vergeet zoiets weer, en zodoende werd ik later businessmanager bij een ingenieursbureau. Om al vrij snel opnieuw te ontdekken dat het werken in een bedrijf niet heel goed bij mij past. Ik heb het er zeven jaar volgehouden, en presteerde qua resultaten niet onverdienstelijk, maar het aldaar gangbare denken in fiancieel gewin bleef altijd wringen.
Is het werken bij de overheid dan zaligmakend? Nee zeker niet. Toen ik in 1986 net begon was ik verbaasd om niet te zeggen verbijsterd hoe amateuristisch het er op zo'n kantoor aan toe gaat. Bureaucratisch. En soms is er sprake van machtsspelletjes. Maar wat het mooi maakt is dat het werk gericht is op het algemeen belang. Het heeft daardoor iets idealistisch. Meestal gaat het om vraagstukken waarin het afwegen van belangen plaats moet vinden. Dat maakt het complex en interessant.
Bovendien geldt bij de overheid dat er in het organiseren van het werk sprake is van een streven naar eerlijkheid en transparantie, als beginsel. Iedereen kan bijvoorbeeld nagaan hoeveel de ander verdient. Iedereen heeft dezelfde toegang tot opleidingen en andere voorzieningen. Het is in principe eerlijk verdeeld. Ook heeft iedereen die dat wil de kans om een bestuurder te worden, via het politieke pad.
Met de term 'ambtenaar' heb ik nooit moeite gehad. In andere landen heet dat 'official', in het oude China heette het 'mandarijn' en was het een functie met veel aanzien.
Leuk is ook de volgende anekdote over Vonhoff. Aan hem werd, toen hij burgermeester van Utrecht was, eens gevraagd of hij als liberaal geen moeite had om altijd met ambtenaren te moeten werken, die waren toch lui en dom, en hebben zo'n van negen tot vijf mentaliteit. 'Ach nee, helemaal niet' zei hij. En hij legde uit: 'Men kan ambtenaren indelen op de assen dom en slim, en lui en ijverig. Dat levert vier kwadranten op. Stel nou eens dat de meeste ambtenaren in de categorie 'dom en lui' zitten, zoals de vraagsteller suggereert; wat dan nog? Zouden ze geen aanstelling als ambtenaar hebben, dan zouden ze thuis op de bank zitten met een uitkering. Dat maakt voor de Staat niet zoveel uit. Nee, de categorie 'dom en ijverig' is voor de bestuurder veel lastiger. Om het maar niet te hebben over de categorie 'slim en ijverig'; die komen altijd op een ontijdig moment met uiterst relevante dossiers, met een hoog risico voor de bestuurder om je vingers aan te branden; daar zit je niet op te wachten. Nee, in de categorie 'slim en lui' bevinden zich de beste ambtenaren'.
Deze anekdote, die je hopelijk wel kunt waarderen, bevat een kern van waarheid. Veel dossiers zijn, zoals eerder gezegd, complex. Een lineaire benadering (hier staan we nu, en daar moeten we naar toe) is veelal een illusie. Je moet het meer energetisch bekijken, als een oplossingsruimte met kansenwolken en gedrag alsof het kinetische reacties betreft. Een klein duwtje, op het juiste moment geplaatst, kan katalyserend werken en de zaak in gang zetten, waarna het als vanzelf loopt. Als chemicus en tevens Taoist kon, en kan, ik daar wel wat mee. Het gaat bij de overheid om je circle of influence zo groot mogelijk maken (Stephen Covey). Soms helpt juist niets doen daar het beste bij (zoals de Duitsers zeggen: 'Durch Einfach Liegen Lassen, Erledigen').
Dit type strategische benaderingen heeft in het werk van de overheid veel meer ruimte en kans op succes, dan in het werk van het bedrijfsleven. Dat durf ik op grond van mijn werkervaring inmiddels wel te stellen.
Toch heeft mijn respect voor het werk van de overheid de afgelopen jaren een flinke deuk opgelopen.
Daarover vrijdag meer: dan krijg je de laatste episode van deze trilogie te lezen.
Brat.
Je wil vast wel van mij aannemen dat er zelden of nooit iemand op zijn sterfbed verzucht: 'acht, had ik maar meer tijd en energie aan mijn werk besteed.' Toch lijkt, zolang we er nog middenin zitten, werk ongelofelijk belangrijk. We ontlenen er heel veel aan.
Toen ik een jaartje of twintig had gewerkt, en mijn eerste ervaringen in het bedrijfsleven ook achter de rug had, heb ik eens tijdens een werketentje gezegd dat wat mij betreft, er drie vormen van werk zijn: voor de algemene zaak, voor een baas, of voor jezelf. Anders gezegd: overheid, bedrijfsleven of zelfstandig. Nog anders: communistisch, kapitalistisch of anarchistisch. En ik stelde toen: ik kan het beste communistisch of anarchistisch werken; maar kapitalistisch werken, waarbij een ander, naarmate jíj harder werkt, een steeds mooiere bureaustoel krijgt, ligt mij het minste.
Maar ja, je weet hoe dat gaat, je vergeet zoiets weer, en zodoende werd ik later businessmanager bij een ingenieursbureau. Om al vrij snel opnieuw te ontdekken dat het werken in een bedrijf niet heel goed bij mij past. Ik heb het er zeven jaar volgehouden, en presteerde qua resultaten niet onverdienstelijk, maar het aldaar gangbare denken in fiancieel gewin bleef altijd wringen.
Is het werken bij de overheid dan zaligmakend? Nee zeker niet. Toen ik in 1986 net begon was ik verbaasd om niet te zeggen verbijsterd hoe amateuristisch het er op zo'n kantoor aan toe gaat. Bureaucratisch. En soms is er sprake van machtsspelletjes. Maar wat het mooi maakt is dat het werk gericht is op het algemeen belang. Het heeft daardoor iets idealistisch. Meestal gaat het om vraagstukken waarin het afwegen van belangen plaats moet vinden. Dat maakt het complex en interessant.
Bovendien geldt bij de overheid dat er in het organiseren van het werk sprake is van een streven naar eerlijkheid en transparantie, als beginsel. Iedereen kan bijvoorbeeld nagaan hoeveel de ander verdient. Iedereen heeft dezelfde toegang tot opleidingen en andere voorzieningen. Het is in principe eerlijk verdeeld. Ook heeft iedereen die dat wil de kans om een bestuurder te worden, via het politieke pad.
Met de term 'ambtenaar' heb ik nooit moeite gehad. In andere landen heet dat 'official', in het oude China heette het 'mandarijn' en was het een functie met veel aanzien.
Leuk is ook de volgende anekdote over Vonhoff. Aan hem werd, toen hij burgermeester van Utrecht was, eens gevraagd of hij als liberaal geen moeite had om altijd met ambtenaren te moeten werken, die waren toch lui en dom, en hebben zo'n van negen tot vijf mentaliteit. 'Ach nee, helemaal niet' zei hij. En hij legde uit: 'Men kan ambtenaren indelen op de assen dom en slim, en lui en ijverig. Dat levert vier kwadranten op. Stel nou eens dat de meeste ambtenaren in de categorie 'dom en lui' zitten, zoals de vraagsteller suggereert; wat dan nog? Zouden ze geen aanstelling als ambtenaar hebben, dan zouden ze thuis op de bank zitten met een uitkering. Dat maakt voor de Staat niet zoveel uit. Nee, de categorie 'dom en ijverig' is voor de bestuurder veel lastiger. Om het maar niet te hebben over de categorie 'slim en ijverig'; die komen altijd op een ontijdig moment met uiterst relevante dossiers, met een hoog risico voor de bestuurder om je vingers aan te branden; daar zit je niet op te wachten. Nee, in de categorie 'slim en lui' bevinden zich de beste ambtenaren'.
Henk Vonhoff
Dit type strategische benaderingen heeft in het werk van de overheid veel meer ruimte en kans op succes, dan in het werk van het bedrijfsleven. Dat durf ik op grond van mijn werkervaring inmiddels wel te stellen.
Toch heeft mijn respect voor het werk van de overheid de afgelopen jaren een flinke deuk opgelopen.
Daarover vrijdag meer: dan krijg je de laatste episode van deze trilogie te lezen.
Brat.
Over ondernemen gesproken
Dag Brat,
In jouw vorige post maakte je de opmerking dat ondernemen iets minderwaardigs is vergeleken met werken voor de publieke zaak. De farmaceutische industrie is naast de tabaksindustrie daar wat mij betreft een mooi voorbeeld van.
Van de zomer was een fabrikant in het nieuws die een oud medicijn, maar vanwege een nieuwe werking nog steeds onder patent, in prijs had verhoogd van € 0,28 naar € 140,- per pil.
Het AMC dacht slim te zijn en ging zelf dat medicijn maken in hun eigen apotheek. Dat mag, magistrale bereiding heet dat. Het gaat over een oud middel tegen galstenen dat ook blijkt te helpen bij een zeldzame stofwisselingsziekte.
Alleen de fabrikant vond dat niet leuk en schakelde de inspectie in. En die tikte het AMC op de vingers. Wegens zogenaamde onzuiverheden was de veiligheid van de cliënten niet gegarandeerd.
Ik vond dat flauw van de inspectie, teveel conform regeltjes.
Maar de inspectie heeft nu blijkbaar het volledige onderzoeksrapport klaar, en dan krijgt het verhaal een heel andere wending.
Zoals nu vermeld in het NRC, moest de inspectie optreden na een brief van de farmaceut. Blijkbaar was de inspectie er ook niet geheel blij mee.
Maar ze laten nu middels het onderzoeksrapport weten niet alleen wat het AMC fout deed, maar ook hoe het wel mag. Bewust volgens de hoofdinspecteur.
Kijk dat vind ik nou weer leuk.
Groet brat.
In jouw vorige post maakte je de opmerking dat ondernemen iets minderwaardigs is vergeleken met werken voor de publieke zaak. De farmaceutische industrie is naast de tabaksindustrie daar wat mij betreft een mooi voorbeeld van.
Van de zomer was een fabrikant in het nieuws die een oud medicijn, maar vanwege een nieuwe werking nog steeds onder patent, in prijs had verhoogd van € 0,28 naar € 140,- per pil.
Het AMC dacht slim te zijn en ging zelf dat medicijn maken in hun eigen apotheek. Dat mag, magistrale bereiding heet dat. Het gaat over een oud middel tegen galstenen dat ook blijkt te helpen bij een zeldzame stofwisselingsziekte.
Alleen de fabrikant vond dat niet leuk en schakelde de inspectie in. En die tikte het AMC op de vingers. Wegens zogenaamde onzuiverheden was de veiligheid van de cliënten niet gegarandeerd.
Ik vond dat flauw van de inspectie, teveel conform regeltjes.
Maar de inspectie heeft nu blijkbaar het volledige onderzoeksrapport klaar, en dan krijgt het verhaal een heel andere wending.
Zoals nu vermeld in het NRC, moest de inspectie optreden na een brief van de farmaceut. Blijkbaar was de inspectie er ook niet geheel blij mee.
Maar ze laten nu middels het onderzoeksrapport weten niet alleen wat het AMC fout deed, maar ook hoe het wel mag. Bewust volgens de hoofdinspecteur.
Kijk dat vind ik nou weer leuk.
Groet brat.
dinsdag 27 november 2018
Over werken bij de Overheid. Deel I.
Dag brat.
Vandaag staat in de krant dat de Hoge Raad afgelopen vrijdag in de Chipshol definitief heeft vastgesteld dat een rechter tijdens de lopende zaak de advocaat van Chipshol opbelde om hem te ontraden door te gaan met de procedure, die Chipshol toch zou gaan verliezen. De familie Poot, eigenaren van het bedrijf Chipshol, hadden strategische grondposities die Schiphol niet goed uitkwam, en kwamen terecht in een langdurig en slopend juridisch conflict met Schiphol. Nu deze uitspraak er ligt, zal er een forse claim volgen.
Schiphol is overigens voor bijna 70 % eigendom van grootaandeelhouder De Nederlandse Staat, en voor 20 % van de gemeente Amsterdam.
De strijd van Chipshol tegen Schiphol doet me denken aan die van projectontwikkelaar Stienstra versus de gemeente 's-Hertogenbosch, waarover Otets vroeger regelmatig zijn ongenoegen ventileerde, al koos hij daarbij de kant van de gemeente, want hij vond Stienstra een arrogant en zelfzuchtig type (herinner je je dat nog)?
Een derde voorbeeld is dat van Willem Oltmans die zich door zijn bemoeienis met de Nederlandse politiek inzake Nieuw Guinea, waarbij hij zich ondermeer rechtstreeks tot Kennedy had gericht, de levenslange haat van Joseph Luns op de hals haalde. Het duurde jaren, maar uiteindelijk kon Oltmans aantonen dat het dwarszitten van hem door de Nederlandse Staat bewust en structureel was gebeurd, hetgeen hem een flinke schadevergoeding opleverde (maar zijn loopbaan was wel kapot gemaakt).
En nog een voorbeeld: Fred Spijkers, ombudsman bij Defensie, door zijn optreden in de landmijnenzaak jarenlang aangapakt door Defensie, van psychiatrische afwijkingen werd beticht, ontslagen werd en naar eigen zeggen zelfs door een staatssecretaris met de dood bedreigd is (omdat hij dreigde bepaalde documenten te gaan openbaren). Uiteindelijk heeft hij eerherstel in de vorm van een koninklijke onderscheiding, en schadevergoeding gekregen. Het archief met geheime stukken is in handen van een notaris en zal in elk geval tot 2026 gesloten blijven.
Vier voorbeelden van hoe de Nederlandse overheid (waarvan in drie gevallen de Staat) omgaat met burgers (en in het geval van Spijkers: een werknemer) die de overheidsbelangen in de weg staan.
Het ministerie van Justitie en Veiligheid verdient een aparte post, die zal ik morgen of overmorgen schrijven.
Nou heb ikzelf van de 33 jaar dat ik werk, zo'n 22 jaar in overheidsdienst gewerkt. Dat is een bewuste keuze; mijn hart ligt bij de collectieve zaak. Wij komen uit een onderwijzersclan, en van huis uit hebben we meegekregen dat 'ondernemen' eigenlijk iets minderwaardigs is (althans, dat geldt voor mij. Ervaar jij dat ook zo?).
Maar hoe valt de keuze voor werken bij de overheid te rijmen met genoemde handelspraktijken van deze overheid jegens derden, praktijken die niet alleen onrechtmatig zijn, maar ook ronduit vals en gemeen?
Daarover in een volgende post meer.
Brat.
Vandaag staat in de krant dat de Hoge Raad afgelopen vrijdag in de Chipshol definitief heeft vastgesteld dat een rechter tijdens de lopende zaak de advocaat van Chipshol opbelde om hem te ontraden door te gaan met de procedure, die Chipshol toch zou gaan verliezen. De familie Poot, eigenaren van het bedrijf Chipshol, hadden strategische grondposities die Schiphol niet goed uitkwam, en kwamen terecht in een langdurig en slopend juridisch conflict met Schiphol. Nu deze uitspraak er ligt, zal er een forse claim volgen.
Schiphol is overigens voor bijna 70 % eigendom van grootaandeelhouder De Nederlandse Staat, en voor 20 % van de gemeente Amsterdam.
De strijd van Chipshol tegen Schiphol doet me denken aan die van projectontwikkelaar Stienstra versus de gemeente 's-Hertogenbosch, waarover Otets vroeger regelmatig zijn ongenoegen ventileerde, al koos hij daarbij de kant van de gemeente, want hij vond Stienstra een arrogant en zelfzuchtig type (herinner je je dat nog)?
Een derde voorbeeld is dat van Willem Oltmans die zich door zijn bemoeienis met de Nederlandse politiek inzake Nieuw Guinea, waarbij hij zich ondermeer rechtstreeks tot Kennedy had gericht, de levenslange haat van Joseph Luns op de hals haalde. Het duurde jaren, maar uiteindelijk kon Oltmans aantonen dat het dwarszitten van hem door de Nederlandse Staat bewust en structureel was gebeurd, hetgeen hem een flinke schadevergoeding opleverde (maar zijn loopbaan was wel kapot gemaakt).
En nog een voorbeeld: Fred Spijkers, ombudsman bij Defensie, door zijn optreden in de landmijnenzaak jarenlang aangapakt door Defensie, van psychiatrische afwijkingen werd beticht, ontslagen werd en naar eigen zeggen zelfs door een staatssecretaris met de dood bedreigd is (omdat hij dreigde bepaalde documenten te gaan openbaren). Uiteindelijk heeft hij eerherstel in de vorm van een koninklijke onderscheiding, en schadevergoeding gekregen. Het archief met geheime stukken is in handen van een notaris en zal in elk geval tot 2026 gesloten blijven.
Vier voorbeelden van hoe de Nederlandse overheid (waarvan in drie gevallen de Staat) omgaat met burgers (en in het geval van Spijkers: een werknemer) die de overheidsbelangen in de weg staan.
Het ministerie van Justitie en Veiligheid verdient een aparte post, die zal ik morgen of overmorgen schrijven.
Nou heb ikzelf van de 33 jaar dat ik werk, zo'n 22 jaar in overheidsdienst gewerkt. Dat is een bewuste keuze; mijn hart ligt bij de collectieve zaak. Wij komen uit een onderwijzersclan, en van huis uit hebben we meegekregen dat 'ondernemen' eigenlijk iets minderwaardigs is (althans, dat geldt voor mij. Ervaar jij dat ook zo?).
Maar hoe valt de keuze voor werken bij de overheid te rijmen met genoemde handelspraktijken van deze overheid jegens derden, praktijken die niet alleen onrechtmatig zijn, maar ook ronduit vals en gemeen?
Daarover in een volgende post meer.
Brat.
maandag 26 november 2018
Tatooine
Ha brat, onderweg op vakantie zijn we ook nog op de planeet Tatooine geweest.
De volgende twee plaatjes wil ik je niet onthouden.
De volgende twee plaatjes wil ik je niet onthouden.
Het landschap van Tatooine
Nederzettingen op Tatooine
En aangezien een plaatje meer is dan 1000 woorden, is dit daarmee meteen de gehele post van vandaag.
Groet, Brat.
zondag 25 november 2018
Ave Maria
Wees gegroet, brat, vol van genade...want je stemde immers in met mijn verzoek om tijdelijk, gedurende mijn vakantie, van mijn postplicht te zijn gevrijwaard.
Welnu, wij bezochten het Heilige Land en trokken ook de Jordaan over, naar Trans-Jordanië, en terug. Het was, zeker de eerste dagen, spannend om zelf met de auto te rijden in Israëlische en Palestijnse gebieden. Zeker in drukke stadjes was het zoeken geblazen, en de lokale rijstijl is niet altijd bevorderlijk voor de gemoedsrust.
De tweede reisdag bezochten wij, op weg naar Tiberias, het stadje Nazareth, waar wij ondermeer naar de plek gingen waar Maria van een engel te horen kreeg dat ze middels Goddelijke tussenkomst bezwangerd was. Op deze plek staat nu de Annuntiatiekerk. Het was mooi, het was indrukwekkend, en ook al is het verhaal een mythe, het bijzondere gevoel toen we daar rondliepen was er niet minder om. Maar daar zal ik je niet verder mee vermoeien.
Van zo'n bezoek kregen wij uiteraard wel trek en teruglopend naar de auto passeerden wij een Arabisch restaurant dat er sfeervol en geheimzinnig uitzag. Wij naar binnen. Aldaar bleek de ruimte vol te hangen (maar dan ook tjokvol) met allerlei voorwerpen, kunst maar ook huisraad, agrarische spullen, muziekinstrumenten en wat dan ook. Van de vloer tot het plafond. De tent werd gerund door een norse oude man die ons maande binnen te gaan zitten want buiten op het kleine terras serveerde hij geen eten. Gezien zijn lichamelijke conditie was dat ook wel logisch want hij slofte met een hele kromme rug door de zaak heen.
Van zijn menukaart raadde hij kip aan, hoemoes en salade. Plus sap van granaatappels. Mmmm, kip en sla, daar hadden we zin in en dat bestelden wij dus ook. Hij slofte weg en door een soort kier zagen we hem in de keuken bezig. Wat heet keuken, het was allemaal uitermate primitief, en eerlijk gezegd ook viezig.
En toen sloeg de schrik me om het hart. Hoe had ik zo dom kunnen zijn om kip te bestellen? Waar was mijn verstand gebleven, met al mijn reiservaringen? Was ik dan vergeten hoe gevaarlijk kip kan zijn? Dat ik in Kathmandu alleen ging eten in schone restaurants, waar ze alles spoelden met een verdunde KMnO4 oplossing (kaliumpermanganaat; een sterke oxidant ter vernietiging van ziektekiemen)? Hoe kon ik zo stom zijn? Ik deelde mijn angst met mijn geliefde, die mij probeerde gerust te stellen. Dit hielp echter niet. In afwachting van de gerechten steeg in mijn kansberekening, of beter inschatting, want berekenen vergt rationaliteit en daar beschikte ik al snel niet meer over, het risico van besmetting al snel van 10% naar 25%, daarna naar 60 % en tenslotte naar 95%. Het kon niet anders dan dat wij ziek zouden worden. En hoe moest dat dan verder? Ik zag mijzelf niet rijden en tegelijkertijd doodziek zijn. O moedertje Gods, wat hadden wij gedaan?
Na een klein half uurtje werden de gerechten door de oude baas geserveerd. Het was ook nog eens veel te veel natuurlijk. Maar ja, ik ben dan ook nog eens zo dat ik me sociaal verplicht voel om er wel van te eten. Het smaakte niet slecht trouwens, en de kip was in elk geval gekookt en goed gaar. En het smaakte gaandeweg steeds beter.
We raakten aan de praat met de oude man. Onze belangstellende vragen deden zijn norsheid als sneeuw voor de zon verdwijnen. Hij vertelde voluit. Dat zijn restaurant in alle internationale reisgidsen staat (Lonely Planet etc), dat menig Israëlisch minister in zijn Palestijnse zaak was komen eten, dat zijn zoon waarschijnlijk ooit de zaak zou overnemen, en dat hij hoopte dat God, als deze tenminste van hem hield, hem tijdens het bakken van zijn wafeltjes zou laten sterven.
Hier zie je de man, Abu Ashraf genaamd:
Zijn restaurant heet Deewan Al-Saraya Resturant Abu-Ashraf Museum.
En nee, we zijn niet ziek geworden.
je Brat
Welnu, wij bezochten het Heilige Land en trokken ook de Jordaan over, naar Trans-Jordanië, en terug. Het was, zeker de eerste dagen, spannend om zelf met de auto te rijden in Israëlische en Palestijnse gebieden. Zeker in drukke stadjes was het zoeken geblazen, en de lokale rijstijl is niet altijd bevorderlijk voor de gemoedsrust.
De tweede reisdag bezochten wij, op weg naar Tiberias, het stadje Nazareth, waar wij ondermeer naar de plek gingen waar Maria van een engel te horen kreeg dat ze middels Goddelijke tussenkomst bezwangerd was. Op deze plek staat nu de Annuntiatiekerk. Het was mooi, het was indrukwekkend, en ook al is het verhaal een mythe, het bijzondere gevoel toen we daar rondliepen was er niet minder om. Maar daar zal ik je niet verder mee vermoeien.
Van zo'n bezoek kregen wij uiteraard wel trek en teruglopend naar de auto passeerden wij een Arabisch restaurant dat er sfeervol en geheimzinnig uitzag. Wij naar binnen. Aldaar bleek de ruimte vol te hangen (maar dan ook tjokvol) met allerlei voorwerpen, kunst maar ook huisraad, agrarische spullen, muziekinstrumenten en wat dan ook. Van de vloer tot het plafond. De tent werd gerund door een norse oude man die ons maande binnen te gaan zitten want buiten op het kleine terras serveerde hij geen eten. Gezien zijn lichamelijke conditie was dat ook wel logisch want hij slofte met een hele kromme rug door de zaak heen.
Van zijn menukaart raadde hij kip aan, hoemoes en salade. Plus sap van granaatappels. Mmmm, kip en sla, daar hadden we zin in en dat bestelden wij dus ook. Hij slofte weg en door een soort kier zagen we hem in de keuken bezig. Wat heet keuken, het was allemaal uitermate primitief, en eerlijk gezegd ook viezig.
En toen sloeg de schrik me om het hart. Hoe had ik zo dom kunnen zijn om kip te bestellen? Waar was mijn verstand gebleven, met al mijn reiservaringen? Was ik dan vergeten hoe gevaarlijk kip kan zijn? Dat ik in Kathmandu alleen ging eten in schone restaurants, waar ze alles spoelden met een verdunde KMnO4 oplossing (kaliumpermanganaat; een sterke oxidant ter vernietiging van ziektekiemen)? Hoe kon ik zo stom zijn? Ik deelde mijn angst met mijn geliefde, die mij probeerde gerust te stellen. Dit hielp echter niet. In afwachting van de gerechten steeg in mijn kansberekening, of beter inschatting, want berekenen vergt rationaliteit en daar beschikte ik al snel niet meer over, het risico van besmetting al snel van 10% naar 25%, daarna naar 60 % en tenslotte naar 95%. Het kon niet anders dan dat wij ziek zouden worden. En hoe moest dat dan verder? Ik zag mijzelf niet rijden en tegelijkertijd doodziek zijn. O moedertje Gods, wat hadden wij gedaan?
Na een klein half uurtje werden de gerechten door de oude baas geserveerd. Het was ook nog eens veel te veel natuurlijk. Maar ja, ik ben dan ook nog eens zo dat ik me sociaal verplicht voel om er wel van te eten. Het smaakte niet slecht trouwens, en de kip was in elk geval gekookt en goed gaar. En het smaakte gaandeweg steeds beter.
We raakten aan de praat met de oude man. Onze belangstellende vragen deden zijn norsheid als sneeuw voor de zon verdwijnen. Hij vertelde voluit. Dat zijn restaurant in alle internationale reisgidsen staat (Lonely Planet etc), dat menig Israëlisch minister in zijn Palestijnse zaak was komen eten, dat zijn zoon waarschijnlijk ooit de zaak zou overnemen, en dat hij hoopte dat God, als deze tenminste van hem hield, hem tijdens het bakken van zijn wafeltjes zou laten sterven.
Hier zie je de man, Abu Ashraf genaamd:
Zijn restaurant heet Deewan Al-Saraya Resturant Abu-Ashraf Museum.
En nee, we zijn niet ziek geworden.
je Brat
zaterdag 24 november 2018
Breaking News
Brat appte:
Komende week, vanaf morgen, elke dag een post mijnerzijds (zes in totaal). Zondag t/m vrijdag.
Ik wacht in spanning af.
brat
Komende week, vanaf morgen, elke dag een post mijnerzijds (zes in totaal). Zondag t/m vrijdag.
Ik wacht in spanning af.
brat
donderdag 22 november 2018
To Brexit or not to Brexit
Hai Brat, welkom terug.
En ja ik ga het weer over de Brexit hebben.
Wat mij vorige week verbaasde was dat ergens in een bijzin stond dat May had beweerd dat het haar deal was, een harde Brexit of geen Brexit. Zie dit citaat:
Woensdag, voor het politieke spektakel losbarstte, zei May dat de keuze eenvoudig was: mijn deal, geen deal of geen Brexit. Na al het tumult is dat nog steeds het geval. (Laatste zin uit dit artikel van het NRC afgelopen vrijdag).
De boodschap werd door de media met name opgevat als: "Dit is de beste deal die we kunnen krijgen, we gaan niet terug naar de onderhandelingstafel".
En er was uitgebreid aandacht voor de onenigheid in de Britse regering en het parlement, en er werd volop gespeculeerd op de toegenomen kans van een harde Brexit.
Maar de mogelijkheid geen Brexit werd niet verder uitgediept. Want op het stroomdiagram uit hetzelfde artikel kan ik de mogelijkheid geen Brexit niet direct ontdekken, wel indirect via tweede referendum maar dan nog denk ik te weinig tijd.
Gisteren schijnt May te hebben gezegd, mijn deal of geen Brexit. De harde Brexit optie niet meer noemend. Zie hier.
Maar hoe kan de Brexit (hard of zacht) niet doorgaan. Daar kan ik maar bar weinig over vinden.
(Ik vond alleen dit artikel).
Ik denk nog steeds no deal Brexit.
Maar mocht het toch op een proces uitdraaien waarbij de Brexit niet doorgaat, dan voorspel ik nu dat hier een complottheorie uit voortkomt. Namelijk dat Theresa May moedwillig een zo slechte deal heeft bekokstoofd, dat de Brexit daarom niet doorging. Zij is immers van origine een non-Brexiteer.
En weet je Brat, misschien geloof ik die theorie ook nog wel een beetje.
Tot gauw,
brat
En ja ik ga het weer over de Brexit hebben.
Wat mij vorige week verbaasde was dat ergens in een bijzin stond dat May had beweerd dat het haar deal was, een harde Brexit of geen Brexit. Zie dit citaat:
Woensdag, voor het politieke spektakel losbarstte, zei May dat de keuze eenvoudig was: mijn deal, geen deal of geen Brexit. Na al het tumult is dat nog steeds het geval. (Laatste zin uit dit artikel van het NRC afgelopen vrijdag).
De boodschap werd door de media met name opgevat als: "Dit is de beste deal die we kunnen krijgen, we gaan niet terug naar de onderhandelingstafel".
En er was uitgebreid aandacht voor de onenigheid in de Britse regering en het parlement, en er werd volop gespeculeerd op de toegenomen kans van een harde Brexit.
Maar de mogelijkheid geen Brexit werd niet verder uitgediept. Want op het stroomdiagram uit hetzelfde artikel kan ik de mogelijkheid geen Brexit niet direct ontdekken, wel indirect via tweede referendum maar dan nog denk ik te weinig tijd.
Gisteren schijnt May te hebben gezegd, mijn deal of geen Brexit. De harde Brexit optie niet meer noemend. Zie hier.
Maar hoe kan de Brexit (hard of zacht) niet doorgaan. Daar kan ik maar bar weinig over vinden.
(Ik vond alleen dit artikel).
Ik denk nog steeds no deal Brexit.
Maar mocht het toch op een proces uitdraaien waarbij de Brexit niet doorgaat, dan voorspel ik nu dat hier een complottheorie uit voortkomt. Namelijk dat Theresa May moedwillig een zo slechte deal heeft bekokstoofd, dat de Brexit daarom niet doorging. Zij is immers van origine een non-Brexiteer.
En weet je Brat, misschien geloof ik die theorie ook nog wel een beetje.
Tot gauw,
brat
donderdag 15 november 2018
Geregeld verkeer
Brat, ik denk dat ik de komende tijd regelmatig korte postjes doe, nu ik de kar alleen moet trekken. Dat heeft overigens wel al geleid tot een spectaculaire knik in onze pageviews grafiek.
Daarnaast heb ik goed nieuws, ik ben bij de notaris geweest.
Op weg met de auto daarheen, ik heb getwijfeld over fietsen, kwam ik weer tot de conclusie dat ons Nederlandse verkeer toch bijzonder geregeld is.
Even buiten het dorp werden we van twee kanten tegen gehouden door verkeersregelaars.
Reden: een groep overstekende fietsers. Nu zie ik dat hier in de buurt wel vaker. Meestal 2 onderwijzers, of meerijdende ouders, in veiligheidshesjes die dan een roedel fietsende schooljeugd begeleiden en ze veilig een kruising of weg over laten steken.
Maar dit waren officiële verkeersregelaars volledig in uniform. En de fietsers waren een 30-40 tal volwassen heren allen op zelfde soort fiets en in zelfde sportoutfit, overigens geen wielren kleding, meer slobber broeken en jacks. Wat zou hier aan de hand zijn, visueel gehandicapten die extra begeleiding nodig hebben ? Of "het zou toch niet....", dacht ik maar nee de eerste waren daar te oud voor, maar jawel daar reed Koeman, en vervolgens het gehele NEDERLANDSE ELFTAL (denk ik, ik kijk geen voetbal dus herken ik de heren niet, ik lees er alleen over in de krant, veel leuker).
Nu was het wel bij de ingang van de KNVB dus zo verbazingwekkend was het nu ook weer niet. Bij nader inzien eigenlijk de moeite van het noemen niet waard. Vergeet deze alinea maar.
Verder op de snelweg gaven de matrixborden aan dat de maximum snelheid verlaagd was naar 70 km per uur. Braaf deze aanwijzing opgevolgd maar waarom geldt-ie, zo vroeg ik me af. Even verderop werd het duidelijk er liep een zwaan over de vluchtstrook.
Bijzonder geregeld toch ?
Tot slot, ik kwam wel zonder vertraging aan bij de notaris.
Groet brat.
Daarnaast heb ik goed nieuws, ik ben bij de notaris geweest.
Op weg met de auto daarheen, ik heb getwijfeld over fietsen, kwam ik weer tot de conclusie dat ons Nederlandse verkeer toch bijzonder geregeld is.
Even buiten het dorp werden we van twee kanten tegen gehouden door verkeersregelaars.
Reden: een groep overstekende fietsers. Nu zie ik dat hier in de buurt wel vaker. Meestal 2 onderwijzers, of meerijdende ouders, in veiligheidshesjes die dan een roedel fietsende schooljeugd begeleiden en ze veilig een kruising of weg over laten steken.
Maar dit waren officiële verkeersregelaars volledig in uniform. En de fietsers waren een 30-40 tal volwassen heren allen op zelfde soort fiets en in zelfde sportoutfit, overigens geen wielren kleding, meer slobber broeken en jacks. Wat zou hier aan de hand zijn, visueel gehandicapten die extra begeleiding nodig hebben ? Of "het zou toch niet....", dacht ik maar nee de eerste waren daar te oud voor, maar jawel daar reed Koeman, en vervolgens het gehele NEDERLANDSE ELFTAL (denk ik, ik kijk geen voetbal dus herken ik de heren niet, ik lees er alleen over in de krant, veel leuker).
Nu was het wel bij de ingang van de KNVB dus zo verbazingwekkend was het nu ook weer niet. Bij nader inzien eigenlijk de moeite van het noemen niet waard. Vergeet deze alinea maar.
Verder op de snelweg gaven de matrixborden aan dat de maximum snelheid verlaagd was naar 70 km per uur. Braaf deze aanwijzing opgevolgd maar waarom geldt-ie, zo vroeg ik me af. Even verderop werd het duidelijk er liep een zwaan over de vluchtstrook.
Bijzonder geregeld toch ?
Tot slot, ik kwam wel zonder vertraging aan bij de notaris.
Groet brat.
dinsdag 13 november 2018
Even kort wat melden
Hai Brat,
Jij leest toch ook graag columns ? Moet je deze lezen van Marcel van Roosmalen. Die schrijft iemand zonder ook maar een negatieve kwalificatie te gebruiken, helemaal het graf in. Mooi voorbeeld voor ons. Hij is overigens de vriend van Eva Hoeke, columniste van de Volkskrant maar niet in jouw elftal voorkomend.
Jouw favoriet had vandaag ook weer een mooie column. Klik, waarbij de laatste zin van de eerste alinea een direct advies aan jou lijkt.
Jij leest toch ook graag columns ? Moet je deze lezen van Marcel van Roosmalen. Die schrijft iemand zonder ook maar een negatieve kwalificatie te gebruiken, helemaal het graf in. Mooi voorbeeld voor ons. Hij is overigens de vriend van Eva Hoeke, columniste van de Volkskrant maar niet in jouw elftal voorkomend.
Jouw favoriet had vandaag ook weer een mooie column. Klik, waarbij de laatste zin van de eerste alinea een direct advies aan jou lijkt.
zondag 11 november 2018
Down Under series
Brat,
Afgelopen week moest ik werken en het was rustig op het werk. Overdag lopen ze het vuur uit de sloffen, maar 's nachts was het rustig in het ziekenhuis. En wat doe je dan, je gaat Netflix kijken. (Ik althans).
Punt alleen is wat ga je kijken, en inmiddels weet ik het, ik ben fan van series uit Oceanië.
De eerste Australische serie die ik zag, overigens alweer een tijdje geleden, was Rake. Ontregelend leuk, uit het niets komen er opeens waanzinnige plotwendingen, bizar maar binnen de verhaallijn voorstelbaar. Het gaat over Rake, een coke snuivende, op het randje balancerende (en soms er over heen kukelende) advocaat. Deze serie is met name humoristisch.
De tweede serie onlangs gezien is Deep Water, een politie thriller over de moord op een homoseksuele man op een van de beroemde surf beaches van Australië.
De derde serie, Top of the lake, ook een politie thriller, speelt zich af in Nieuw-Zeeland, met actrice Elisabeth Moss, (van de Handmaid's Tale) in de hoofdrol. Ik geef onmiddellijk toe dat zij geen Nieuw-Zeelandse is, maar dat doet er niet toe.
De laatste twee zijn ontzettend spannend maar ook mooi ontroerend drama.
Maar waarom vind ik die series uit Oceanië zo mooi. Ik kan er niet helemaal de vinger opleggen, maar het cultuur verschil tussen daar Down Under, en hier wordt subtiel in beeld gebracht. Het goede acteer werk is echter ook een pre, net zo als het leuke accent.
Kortom aanraders.
Groet brat
Afgelopen week moest ik werken en het was rustig op het werk. Overdag lopen ze het vuur uit de sloffen, maar 's nachts was het rustig in het ziekenhuis. En wat doe je dan, je gaat Netflix kijken. (Ik althans).
Punt alleen is wat ga je kijken, en inmiddels weet ik het, ik ben fan van series uit Oceanië.
De eerste Australische serie die ik zag, overigens alweer een tijdje geleden, was Rake. Ontregelend leuk, uit het niets komen er opeens waanzinnige plotwendingen, bizar maar binnen de verhaallijn voorstelbaar. Het gaat over Rake, een coke snuivende, op het randje balancerende (en soms er over heen kukelende) advocaat. Deze serie is met name humoristisch.
De tweede serie onlangs gezien is Deep Water, een politie thriller over de moord op een homoseksuele man op een van de beroemde surf beaches van Australië.
De derde serie, Top of the lake, ook een politie thriller, speelt zich af in Nieuw-Zeeland, met actrice Elisabeth Moss, (van de Handmaid's Tale) in de hoofdrol. Ik geef onmiddellijk toe dat zij geen Nieuw-Zeelandse is, maar dat doet er niet toe.
De laatste twee zijn ontzettend spannend maar ook mooi ontroerend drama.
Maar waarom vind ik die series uit Oceanië zo mooi. Ik kan er niet helemaal de vinger opleggen, maar het cultuur verschil tussen daar Down Under, en hier wordt subtiel in beeld gebracht. Het goede acteer werk is echter ook een pre, net zo als het leuke accent.
Kortom aanraders.
Groet brat
dinsdag 6 november 2018
Zeerovers
brat,
terug in de geschiedenis.
De setting: een hotelkamer in Dienten am Hochkönig, Oostenrijk. Het zal 1969 of 1970 geweest zijn, misschien 1968. Ik zal het een keer nazoeken, de fotoalbums liggen hier, nietwaar. Twee weken op vakantie in de Alpen. Elke dag (in mijn herinnering tenminste) een bergwandeling. Van 5 uur of meer. Ik herinner me dat jij soms stuk zat, totaal geen zin meer had. 'Aha, het dode punt', constateerde pa dan. En legde uit dat je daar doorheen moest gaan, dat leverde een gestaald doorzettingsvermogen op. En jij, van kwaadheid jankend, liep door; wat kon je anders? Zowat elke dag ging het op het eind onweren. Niet het enige gevaar trouwens, want ook werd pa een keer aangesproken door een ervaren Oostenrijker die er op wees dat die sandalen waarop wij liepen gevaarlijk waren, niet alleen vanwege het pad, maar ook vanwege slangen. Pa vond dat onzin. Wat wist die man daar nou van.
Dan kwamen we rond 4 uur 's-middags terug in het hotel. En gingen tot het diner naar onze hotelkamer. Ma ging zitten lezen. en wij, moe en koud door de tocht, en bovendien: het was door het naderende onweer sowieso ook fris, doken met pa onder zo'n echt Oostenrijks dekbed dat als een half reuzenei het bed vulde. En daar ging pa: elke dag een verhaal over de zeerovers Dinges, Danges en Donges, met hun bange knecht Poep-in-de-Broek. De verhalen zijn we vergeten, maar daar ging het niet om. In elk verhaal ging het om hetzelfde vaste hoogtepunt: P-in-de-B schrok ergens van en scheet de hele boel onder; en de roverhoofdman, ik denk dus dat dat Dinges was, vloekte vervolgens de hele boel bij elkaar. Dat deed hij door achter elkaar te tieren, waarbij hij de bladzijden 345 tot en met 517 (ik verzin de getallen nu, maar zoiets was het) van het Bargoens woordenboek achter elkaar opzegde, aangezien hij dat woordenboek uit zijn hoofd kende. Onze verteller Pa zat tegen die tijd zelf te hikken van het lachen van het idee, en wij lachten mee. En vonden het daarnaast heerlijk en gezellig, uitrusten onder het dekbed, onderwijl ons verkneukelend omdat de aanhoudende bliksemflitsen en donderslagen ons in ons veilige en warme hol geen kwaad meer konden doen.
Herinner je je het nog?
Brat
terug in de geschiedenis.
De setting: een hotelkamer in Dienten am Hochkönig, Oostenrijk. Het zal 1969 of 1970 geweest zijn, misschien 1968. Ik zal het een keer nazoeken, de fotoalbums liggen hier, nietwaar. Twee weken op vakantie in de Alpen. Elke dag (in mijn herinnering tenminste) een bergwandeling. Van 5 uur of meer. Ik herinner me dat jij soms stuk zat, totaal geen zin meer had. 'Aha, het dode punt', constateerde pa dan. En legde uit dat je daar doorheen moest gaan, dat leverde een gestaald doorzettingsvermogen op. En jij, van kwaadheid jankend, liep door; wat kon je anders? Zowat elke dag ging het op het eind onweren. Niet het enige gevaar trouwens, want ook werd pa een keer aangesproken door een ervaren Oostenrijker die er op wees dat die sandalen waarop wij liepen gevaarlijk waren, niet alleen vanwege het pad, maar ook vanwege slangen. Pa vond dat onzin. Wat wist die man daar nou van.
Dan kwamen we rond 4 uur 's-middags terug in het hotel. En gingen tot het diner naar onze hotelkamer. Ma ging zitten lezen. en wij, moe en koud door de tocht, en bovendien: het was door het naderende onweer sowieso ook fris, doken met pa onder zo'n echt Oostenrijks dekbed dat als een half reuzenei het bed vulde. En daar ging pa: elke dag een verhaal over de zeerovers Dinges, Danges en Donges, met hun bange knecht Poep-in-de-Broek. De verhalen zijn we vergeten, maar daar ging het niet om. In elk verhaal ging het om hetzelfde vaste hoogtepunt: P-in-de-B schrok ergens van en scheet de hele boel onder; en de roverhoofdman, ik denk dus dat dat Dinges was, vloekte vervolgens de hele boel bij elkaar. Dat deed hij door achter elkaar te tieren, waarbij hij de bladzijden 345 tot en met 517 (ik verzin de getallen nu, maar zoiets was het) van het Bargoens woordenboek achter elkaar opzegde, aangezien hij dat woordenboek uit zijn hoofd kende. Onze verteller Pa zat tegen die tijd zelf te hikken van het lachen van het idee, en wij lachten mee. En vonden het daarnaast heerlijk en gezellig, uitrusten onder het dekbed, onderwijl ons verkneukelend omdat de aanhoudende bliksemflitsen en donderslagen ons in ons veilige en warme hol geen kwaad meer konden doen.
Herinner je je het nog?
Brat
donderdag 1 november 2018
De titel: 'des Vaderlands'
Brat, ik zou nog een post wijden aan .... des Vaderlands, mijn vorige post raadsel was daarvoor slechts een opzetje.
Ik vind het maar een rare titel, des Vaderlands. eerst dacht ik dat dit van staatswege benoemde figuren waren. En een dichter des Vaderlands nou daar kan ik me nog wat bij voorstellen. Was Gerrit Komrij niet de eerste ? (Inderdaad). Maar kijk nu eens naar onderstaand lijstje.
Ik vind het maar een rare titel, des Vaderlands. eerst dacht ik dat dit van staatswege benoemde figuren waren. En een dichter des Vaderlands nou daar kan ik me nog wat bij voorstellen. Was Gerrit Komrij niet de eerste ? (Inderdaad). Maar kijk nu eens naar onderstaand lijstje.
- Dichter des Vaderlands: Ester Naomi Perquin
- Denker des Vaderlands: René ten Bos
- Jonge theoloog des Vaderlands: Rik Zweers
- Theoloog des Vaderlands: Stefan Paas
- Vader des Vaderlands: Willem van Oranje
- Fotograaf des Vaderlands: Jan Dirk van der Burg
- Moeder des Vaderlands Wilhelmina
- Componist des Vaderlands: Mayke Nas
- Stripmaker des Vaderlands: Margreet de Heer
En dan nu met ere
- Blogvolger des Vaderlands: Grad Grofski
Blijkbaar kan iedereen iets des Vaderlands worden, wat een holle mallotige titel is het dan.
Maar goed, zolang we ons druk maken om zulke titels gaat het blijkbaar goed in ons landje.
brat
woensdag 31 oktober 2018
Wij zijn schaaldieren
bratje, voorheen fietste je nog wel eens naar Zuid-Frankrijk of Barcelona, of zo. En weer anderen in mijn kennissenkring fietsten, recentelijk nog, naar Albanië en Griekenland (hoewel ik ze Kiev had aangeraden want dat was meer passend geweest, maar goed). er werden ook fietsblogs bijgehouden, die ik dan weer las. En als ik dan de klachten en verzuchtingen over hoe ver het nog wel niet was, beantwoordde met: neem dan een fiets met grotere wielen, dan werd dat niet begrepen of geapprecieerd. Daar wil ik het in deze post over hebben. Wel weer wat nerdisch, maar ja. Ik zal het zo licht mogelijk proberen te doen.
Maar eerst dit raadsel voor jou:
Je weet uit ervaring dat water (H2O) nat is. Vraag: Is één watermolecule nou ook nat?
Denk daar even over na voordat je verder leest.
Voor ons is het omlaag vallen uit een raam van, zeg, de derde verdieping, ernstig want je kunt zomaar doodvallen. Voor een koe is het sowieso dodelijk. Voor een kat daarentegen valt het nog wel mee en voor een mier stelt het niets voor. Dat heeft met schaal te maken.
Iets anders: voor ons is lopen in een flinke regenbui vervelend, maar meer ook niet (tenzij je daarna heel erg zou afkoelen). Voor een muis daarentegen is het al een behoorlijke opgave om daarna nog thuis te komen, en voor een mier of ander klein insect is het ronduit levensbedreigend. Ook dat heeft met schaal te maken.
Hoe de natuurwetten op je uitwerken hangt ondermeer af van je grootte versus je gewicht, ofwel je relatieve oppervlak. Als je als muis van 20 gram na een regenbui 2 gram water in je muizenvelletje vasthoudt hebben we het wel over 10% van je lichaamsgewicht. Voor insecten is die verhouding nog veel extremer en bovendien lopen zij vanwege de oppervlaktespanning van het water ook het risico om opgezogen te worden in een druppeltje water, en dan kunnen ze verdrinken. Al heeft de natuur daar weer heel effectieve maatregelen tegen ontwikkeld, zoals waterafstotende microhaartjes op de buitenkant van het insect.
Nu naar die fietstocht, of een soortgelijke vraag. Stel je wil meten hoeveel kilometer de Maas in Nederland stroomt. Hoe pak je dat aan? Als je dat doet met een goede atlas, eentje met topografische kaart en een schaal van 1:25.000 ofwel 1 cm = 250 m dan krijg je toch een andere uitkomst dan wanneer je met een gps apparaat in je broekzak, de maasoever zo nauwkeurig mogelijk afloopt. Afstand meten is schaalafhankelijk. Hoe groter de meetlat waarmee je meet, hoe minder de kleine kronkels er toe doen, en hoe kleiner het getal dat er uit komt. Met een fiets met wielen van zeg 100 meter doorsnee is de afstand naar Barcelona een heel stuk korter dan met jouw gewone fiets.
Hoe wij de wereld ervaren is direct gekoppeld aan onze afmeting. Wij zijn derhalve schaaldieren.
Natheid van water is gekoppeld aan een een zekere hoeveelheid waterdeeltjes (en daarmee dus ook aan de grootte, in dit geval de grootte van de druppel). Zo'n eigenschap die afhankelijk van de hoeveelheid is heet emergent. Op micro- of moleculair niveau is water niet nat (en heeft gas geen druk), dat zijn eigenschappen die pas vanaf een zekere schaal ervaren worden.
Ik vind dit soort zaken fascinerend. Vandaar deze post.
Sorry als ik je er teveel mee vermoei. Schaaldier.
Maar eerst dit raadsel voor jou:
Je weet uit ervaring dat water (H2O) nat is. Vraag: Is één watermolecule nou ook nat?
Denk daar even over na voordat je verder leest.
Voor ons is het omlaag vallen uit een raam van, zeg, de derde verdieping, ernstig want je kunt zomaar doodvallen. Voor een koe is het sowieso dodelijk. Voor een kat daarentegen valt het nog wel mee en voor een mier stelt het niets voor. Dat heeft met schaal te maken.
Iets anders: voor ons is lopen in een flinke regenbui vervelend, maar meer ook niet (tenzij je daarna heel erg zou afkoelen). Voor een muis daarentegen is het al een behoorlijke opgave om daarna nog thuis te komen, en voor een mier of ander klein insect is het ronduit levensbedreigend. Ook dat heeft met schaal te maken.
Hoe de natuurwetten op je uitwerken hangt ondermeer af van je grootte versus je gewicht, ofwel je relatieve oppervlak. Als je als muis van 20 gram na een regenbui 2 gram water in je muizenvelletje vasthoudt hebben we het wel over 10% van je lichaamsgewicht. Voor insecten is die verhouding nog veel extremer en bovendien lopen zij vanwege de oppervlaktespanning van het water ook het risico om opgezogen te worden in een druppeltje water, en dan kunnen ze verdrinken. Al heeft de natuur daar weer heel effectieve maatregelen tegen ontwikkeld, zoals waterafstotende microhaartjes op de buitenkant van het insect.
Nu naar die fietstocht, of een soortgelijke vraag. Stel je wil meten hoeveel kilometer de Maas in Nederland stroomt. Hoe pak je dat aan? Als je dat doet met een goede atlas, eentje met topografische kaart en een schaal van 1:25.000 ofwel 1 cm = 250 m dan krijg je toch een andere uitkomst dan wanneer je met een gps apparaat in je broekzak, de maasoever zo nauwkeurig mogelijk afloopt. Afstand meten is schaalafhankelijk. Hoe groter de meetlat waarmee je meet, hoe minder de kleine kronkels er toe doen, en hoe kleiner het getal dat er uit komt. Met een fiets met wielen van zeg 100 meter doorsnee is de afstand naar Barcelona een heel stuk korter dan met jouw gewone fiets.
Hoe wij de wereld ervaren is direct gekoppeld aan onze afmeting. Wij zijn derhalve schaaldieren.
Natheid van water is gekoppeld aan een een zekere hoeveelheid waterdeeltjes (en daarmee dus ook aan de grootte, in dit geval de grootte van de druppel). Zo'n eigenschap die afhankelijk van de hoeveelheid is heet emergent. Op micro- of moleculair niveau is water niet nat (en heeft gas geen druk), dat zijn eigenschappen die pas vanaf een zekere schaal ervaren worden.
Ik vind dit soort zaken fascinerend. Vandaar deze post.
Sorry als ik je er teveel mee vermoei. Schaaldier.
dinsdag 30 oktober 2018
Raadsel
Brat,
En andere geïnteresseerden.
Wat hebben de volgende mensen gemeen ?
En andere geïnteresseerden.
Wat hebben de volgende mensen gemeen ?
- Ester Naomi Perquin
- René ten Bos
- Rik Zweers
- Willem van Oranje
- Jan Dirk van der Burg
- Wilhelmina
- Mayke Nas
- Margreet de Heer
- Stefan Paas
Niet de namen meteen gaan opzoeken op internet dat is flauw.
En kunnen we dit lijstje uitbreiden ?
Ben benieuwd naar de reacties.
Groet brat
zondag 28 oktober 2018
Poulidor
Ha bratje!
Soms vragen goede vrienden hoe het met onze broederblog gaat. En dan vertel ik hoe leuk het is, en ook wel dingen over vroeger. Zo memoreerde ik onlangs dat we van huis uit bijnamen hadden, een Brabantse gewoonte. Jij werd, vooral door ons pa, 'de Poul' genoemd; een verwijzing naar Poulidor. Waarom dat was, ga ik hier niet vertellen want dan ligt onze identiteit te snel op straat. (Maar het was niet omdat je altijd tweede zou zijn of zo. Nee bijvoorbeeld qua IQ was en ben je van ons beiden de eerste. Ook een mooi post idee trouwens: 'Het IQ en De Betekenis Daarvan in Onze Opvoeding'. Of zoiets).
Wel bizar trouwens dat de kleinzoon van Poupou vanuit een andere bron ook Poel in zijn naam heeft, want dat is immers Mathieu van der Poel, de succesvolle veldrijder en zoon van - eveneens succesvolle - Adrie van der Poel, die met Corinne getrouwd is, dochter van Poulidor; Corinne van der Poel-Poulidor dus.
Veel poe in die familie.
Ciao. Brat.
Soms vragen goede vrienden hoe het met onze broederblog gaat. En dan vertel ik hoe leuk het is, en ook wel dingen over vroeger. Zo memoreerde ik onlangs dat we van huis uit bijnamen hadden, een Brabantse gewoonte. Jij werd, vooral door ons pa, 'de Poul' genoemd; een verwijzing naar Poulidor. Waarom dat was, ga ik hier niet vertellen want dan ligt onze identiteit te snel op straat. (Maar het was niet omdat je altijd tweede zou zijn of zo. Nee bijvoorbeeld qua IQ was en ben je van ons beiden de eerste. Ook een mooi post idee trouwens: 'Het IQ en De Betekenis Daarvan in Onze Opvoeding'. Of zoiets).
Veel poe in die familie.
Ciao. Brat.
donderdag 25 oktober 2018
Zomertijd Wintertijd
Ha Brat,
De laatste tijd wordt er regelmatig gediscussieerd over voor- en nadelen van zomertijd en wintertijd en het daarvoor noodzakelijk verzetten van de klok.
Dit omdat de Europese Commissie besloten heeft het verzetten van de klok af te schaffen. En omdat we in de keuze vrij worden gelaten hebben we straks, vrees ik, een EU met allemaal verschillende tijdzones. Geen goed idee.
Het probleem zit hem in het feit dat de nadelen en voordelen zo goed herkenbaar zijn. Veel mensen hebben last van het verzetten van de tijd. Maar bijna iedereen geniet van de lange zomeravonden en wil niet dat de het in de winter nog langer duurt voordat de zon op is.
Als ik moet kiezen tussen
1) Het zo laten
2) Altijd wintertijd
3) Altijd zomertijd
Dan heb ik een lichte, met nadruk lichte, voorkeur in bovenstaande volgorde.
Maar volgens mij kan het beter.
De laatste tijd wordt er regelmatig gediscussieerd over voor- en nadelen van zomertijd en wintertijd en het daarvoor noodzakelijk verzetten van de klok.
Dit omdat de Europese Commissie besloten heeft het verzetten van de klok af te schaffen. En omdat we in de keuze vrij worden gelaten hebben we straks, vrees ik, een EU met allemaal verschillende tijdzones. Geen goed idee.
Het probleem zit hem in het feit dat de nadelen en voordelen zo goed herkenbaar zijn. Veel mensen hebben last van het verzetten van de tijd. Maar bijna iedereen geniet van de lange zomeravonden en wil niet dat de het in de winter nog langer duurt voordat de zon op is.
Als ik moet kiezen tussen
1) Het zo laten
2) Altijd wintertijd
3) Altijd zomertijd
Dan heb ik een lichte, met nadruk lichte, voorkeur in bovenstaande volgorde.
Maar volgens mij kan het beter.
dinsdag 23 oktober 2018
Trust but Verify
Hallo brat,
afgelopen week sprak ik voor de laatste (of een-na-laatste) keer in een commissie van het Gelders parlement, en ik gebruikte daar de bovenstaande zegswijze. Die ik een aantal jaren geleden door onze oom Jan uitgesproken hoorde worden. En meteen heb opgeslagen, want ik waardeer de paradoxale ironie ervan.
Prompt kwam de spreuk in de afgelopen week op TV voorbij, als blijkbaar bekend historisch fragment:
https://www.youtube.com/watch?v=As6y5eI01XE
Een leuk stukje van slechts 41 seconden. Доверяй, но проверяй
Het antwoord van Gorbatsjov is trouwens heel gevat.
Those were the days, my bro. Good old times, toen presidenten nog gentlemen waren (of tenminste leken te zijn).
Nu denk je natuurlijk dat ik het over de vermeende nieuwe koude oorlog ga hebben, die op uitbreken zou staan.
Nee, ik wil het hebben over fake facts.
Ik heb steeds gedacht dat dat niet zoveel kwaad kan. Onder het motto: laat de goedgelovigen geloven wat ze willen. Uiteindelijk heb ik zelf ook zo mijn overtuigingen; daarover wellicht ooit, veel later, meer.
Echter, na gisteren op de radio over de activiteit van Russische trollen in Nederland gehoord te hebben, en daar bovenop vandaag een verhaal in de Volkskrant over de situatie in Brazilië, zie ik het gevaar. In een gepolariseerd land werkt het uitermate destabiliserend. Hier valt het nog wel mee, maar daaro in Brazilië is het echt staatsondermijnend. Voordat je het weet zit je in een loopgravenstrijd tussen verschillende kampen, en bereikt men elkaar niet meer.
Hèt wapen tegen false facts is uiteraard verificatie. Waarheidsvinding.
Daarom, laten we onze onderzoekende geest wakker houden: Doveryai no proveryai!
Brat.
PS ik houd de post kort want kreeg van mijn lieftallige ega het commentaar dat onze posts veel te lang zijn. En dan komen we nooit aan die beoogde 1000+ volgers.
afgelopen week sprak ik voor de laatste (of een-na-laatste) keer in een commissie van het Gelders parlement, en ik gebruikte daar de bovenstaande zegswijze. Die ik een aantal jaren geleden door onze oom Jan uitgesproken hoorde worden. En meteen heb opgeslagen, want ik waardeer de paradoxale ironie ervan.
Prompt kwam de spreuk in de afgelopen week op TV voorbij, als blijkbaar bekend historisch fragment:
https://www.youtube.com/watch?v=As6y5eI01XE
Een leuk stukje van slechts 41 seconden. Доверяй, но проверяй
Het antwoord van Gorbatsjov is trouwens heel gevat.
Those were the days, my bro. Good old times, toen presidenten nog gentlemen waren (of tenminste leken te zijn).
Nee, ik wil het hebben over fake facts.
Ik heb steeds gedacht dat dat niet zoveel kwaad kan. Onder het motto: laat de goedgelovigen geloven wat ze willen. Uiteindelijk heb ik zelf ook zo mijn overtuigingen; daarover wellicht ooit, veel later, meer.
Echter, na gisteren op de radio over de activiteit van Russische trollen in Nederland gehoord te hebben, en daar bovenop vandaag een verhaal in de Volkskrant over de situatie in Brazilië, zie ik het gevaar. In een gepolariseerd land werkt het uitermate destabiliserend. Hier valt het nog wel mee, maar daaro in Brazilië is het echt staatsondermijnend. Voordat je het weet zit je in een loopgravenstrijd tussen verschillende kampen, en bereikt men elkaar niet meer.
Hèt wapen tegen false facts is uiteraard verificatie. Waarheidsvinding.
Daarom, laten we onze onderzoekende geest wakker houden: Doveryai no proveryai!
Brat.
PS ik houd de post kort want kreeg van mijn lieftallige ega het commentaar dat onze posts veel te lang zijn. En dan komen we nooit aan die beoogde 1000+ volgers.
woensdag 17 oktober 2018
BREXIT (II)
Ha Brat,
Even off-topic.
Mijn Collega K. wil best onze BLOG promoten via faceboek. Ze wil alleen van jou weten waarom je zo graag volgers wil.
En Ma zou vandaag 93 zijn geworden.
BREXIT, het gaat inderdaad spannend worden.
Even off-topic.
Mijn Collega K. wil best onze BLOG promoten via faceboek. Ze wil alleen van jou weten waarom je zo graag volgers wil.
En Ma zou vandaag 93 zijn geworden.
BREXIT, het gaat inderdaad spannend worden.
dinsdag 16 oktober 2018
Warm
Ha brat! Eerst even een zorgpuntje. De eerste week groeide het aantal volgers procentueel ongekend snel, maar we blijven nu op drie hangen. Misschien komt dat omdat we, of beter gezegd: ik, teveel over nerdachtige zaken schrijf. Jouw blog met triviaal geleuter over je vrije week heeft bijvoorbeeld wel zeven opmerkingen gescoord, terwijl die van mij over topologie slechts tot één opmerking leidde, en dat was een verplichte nog wel. Ik ga het dus over een andere boeg gooien, over het weer.
Want wat is het toch een heerlijk weer. Wij zitten deze dagen graag op ons terras, hoewel het er ook gevaarlijk is, want links en rechts vallen de walnoten naar beneden en die slaan behoorlijk hard in (soms komen ze dan ook van grote hoogte omlaag gezeild). Maar we doorstaan het notenbombardement want het is zo lekker buiten, niet normaal, zo lekker warm.
Dat brengt me er op dat het team van Zondag met Lubach een mooie vondst had, als reactie op het plan van GroenLinks om het iconische I amsterdam af te schaffen. De vondst was om de I weg te doen, de m om te draaien en er een w van te maken en dan de letters te husselen, en voilà: warme stad. Leuk. En het klopt, want warm, dat is Amsterdam toch ook. Al ben ik, met een amsterdammertje als kleinzoon, niet geheel onbevooroordeeld. (De hele aflevering van Z met L is trouwens de moeite van terugkijken waard met grappen over Dijkhof, Jetten en de Hongaren).
Gezellig geneuzel toch, in een tijd waarin er veel serieuze narigheid en onzekerheid is.
Zoals... het klimaat. Want ja die lekkere nazomer is mooi meegenomen, maar 25 graden half oktober, zeg nou zelf, dat is toch niet normaal? 'Wij zijn de eerste generatie die met klimaatverandering geconfronteerd worden, en tegelijkertijd de laatste generatie die er wat aan kan doen', aldus Obama een paar jaar geleden in Parijs. Mooi gezegd. Maar hoe die verandering bewerkstelligen? Diederik Samson had een goed en optimistisch verhaal bij Buitenhof. Voor Nederland geldt: 600 vierkante km aan zonnepanelen voor 2030, of een daarmee equivalente bron van duurzame energie, en dan hebben we de doelstelling bereikt (als ik het goed begrepen heb). Bovendien is ook China goed bezig, waar ze het openbaar vervoer van een stad van 16 miljoen inwoners in 3 maanden tijd hebben gewijzigd van fossiel naar duurzaam. Samson duidde ook mooi de door Urgenda afgedwongen gerechtelijke uitspraak tegen de Staat: een voorbeeld dat de maatschappij in de volle breedte bewust aan het worden is. Net zoals ik jaren geleden op een bepaald moment in mijn werk merkte dat banken bij de financiering van stadsvernieuwingsprojecten eisen gingen stellen ten aanzien van bodemkwaliteit. Het is een goed teken als sectoren die vanuit de aard van hun werk behoudend zijn (zoals justitie en de financiële wereld - je wil toch niet dat ze daar uitermate experimenteel te werk gaan), de koerswijziging gaan volgen.
Maar misschien is dit al weer te nerdisch?
Terug naar de warmte. Ronduit heet gaat het de komende dagen worden omtrent de Brexit. Eerder vroeg je mij, in je post op 27 september, wat ik daarvan vond. Ik schreef een behoorlijk lange reactie, waarover je ging nadenken. Ik wacht nog steeds op het resultaat daarvan, zie de opmerkingen onderaan. Enfin, het lijkt wel of de Britten de theorie van het onderhandelen niet goed op een rijtje hebben. Ze willen een 'open' grens tussen Ierland en Noord-Ierland voor goederen. En ze willen niet dat Noord-Ierland een andere status krijgt dan de rest van de UK. Tot zover qua wensen begrijpelijk vanuit hun standpunt bekeken. Maar de Britten willen niet inzien dat andersom voor de EU geldt dat vrij verkeer niet slechts zaken en diensten kan betreffen, maar dan ook geldt voor mensen. Op zich toch ook een begrijpelijk standpunt. Complicatie bij dit alles is dat Theresa May richting het parlement beloften heeft gedaan en zich daarmee heeft vast gemanoeuvreerd. Dus dreigt er een 'No Deal'. In zo'n geval, als onderhandelingen dreigen te mislukken, moeten beide partijen goed kijken naar hun 'BOZO': je beste optie zonder overeenkomst. No deal betekent een harde grens, en dat is klote voor de handel en voor reizigers tussen continent en UK. Anderzijds behoudt de EU een intacte grens. De Britten moeten dan accepteren dat er op het Ierse eiland toch een verschil ontstaat tussen de Ierse republiek en Noord Ierland. Bovendien zal de wens tot onafhankelijkheid van de Schotten weer aangewakkerd worden. Kortom, de EU heeft een gunstigere BOZO dan de Britten. De EU kan het dus harder spelen. Er kunnen deze week drie dingen uit komen: of het wordt een No Deal, of Theresa May heeft een ernstige kabinetscrisis en gooit wellicht de handdoek in de ring, of men schuift de onderhandelingen toch nog verder op, waarbij er niets van hetgeen hier boven staat verandert, en de druk alleen maar toeneemt. Hoe dan ook: spannend!
Terwijl ik dit typ, zie ik in het ochtendnieuws ondermeer langskomen: de troeteleik van Ulvenhout, en het bericht dat Saoedi Arabië nu toegeeft dat er 'wat is misgegaan' met het verhoor van Khashoggi. Man, we kunnen wel post's blijven schrijven...
Voor dit moment: houdoe!
Groeten van Brat.
Want wat is het toch een heerlijk weer. Wij zitten deze dagen graag op ons terras, hoewel het er ook gevaarlijk is, want links en rechts vallen de walnoten naar beneden en die slaan behoorlijk hard in (soms komen ze dan ook van grote hoogte omlaag gezeild). Maar we doorstaan het notenbombardement want het is zo lekker buiten, niet normaal, zo lekker warm.
Dat brengt me er op dat het team van Zondag met Lubach een mooie vondst had, als reactie op het plan van GroenLinks om het iconische I amsterdam af te schaffen. De vondst was om de I weg te doen, de m om te draaien en er een w van te maken en dan de letters te husselen, en voilà: warme stad. Leuk. En het klopt, want warm, dat is Amsterdam toch ook. Al ben ik, met een amsterdammertje als kleinzoon, niet geheel onbevooroordeeld. (De hele aflevering van Z met L is trouwens de moeite van terugkijken waard met grappen over Dijkhof, Jetten en de Hongaren).
Gezellig geneuzel toch, in een tijd waarin er veel serieuze narigheid en onzekerheid is.
Zoals... het klimaat. Want ja die lekkere nazomer is mooi meegenomen, maar 25 graden half oktober, zeg nou zelf, dat is toch niet normaal? 'Wij zijn de eerste generatie die met klimaatverandering geconfronteerd worden, en tegelijkertijd de laatste generatie die er wat aan kan doen', aldus Obama een paar jaar geleden in Parijs. Mooi gezegd. Maar hoe die verandering bewerkstelligen? Diederik Samson had een goed en optimistisch verhaal bij Buitenhof. Voor Nederland geldt: 600 vierkante km aan zonnepanelen voor 2030, of een daarmee equivalente bron van duurzame energie, en dan hebben we de doelstelling bereikt (als ik het goed begrepen heb). Bovendien is ook China goed bezig, waar ze het openbaar vervoer van een stad van 16 miljoen inwoners in 3 maanden tijd hebben gewijzigd van fossiel naar duurzaam. Samson duidde ook mooi de door Urgenda afgedwongen gerechtelijke uitspraak tegen de Staat: een voorbeeld dat de maatschappij in de volle breedte bewust aan het worden is. Net zoals ik jaren geleden op een bepaald moment in mijn werk merkte dat banken bij de financiering van stadsvernieuwingsprojecten eisen gingen stellen ten aanzien van bodemkwaliteit. Het is een goed teken als sectoren die vanuit de aard van hun werk behoudend zijn (zoals justitie en de financiële wereld - je wil toch niet dat ze daar uitermate experimenteel te werk gaan), de koerswijziging gaan volgen.
Maar misschien is dit al weer te nerdisch?
Terug naar de warmte. Ronduit heet gaat het de komende dagen worden omtrent de Brexit. Eerder vroeg je mij, in je post op 27 september, wat ik daarvan vond. Ik schreef een behoorlijk lange reactie, waarover je ging nadenken. Ik wacht nog steeds op het resultaat daarvan, zie de opmerkingen onderaan. Enfin, het lijkt wel of de Britten de theorie van het onderhandelen niet goed op een rijtje hebben. Ze willen een 'open' grens tussen Ierland en Noord-Ierland voor goederen. En ze willen niet dat Noord-Ierland een andere status krijgt dan de rest van de UK. Tot zover qua wensen begrijpelijk vanuit hun standpunt bekeken. Maar de Britten willen niet inzien dat andersom voor de EU geldt dat vrij verkeer niet slechts zaken en diensten kan betreffen, maar dan ook geldt voor mensen. Op zich toch ook een begrijpelijk standpunt. Complicatie bij dit alles is dat Theresa May richting het parlement beloften heeft gedaan en zich daarmee heeft vast gemanoeuvreerd. Dus dreigt er een 'No Deal'. In zo'n geval, als onderhandelingen dreigen te mislukken, moeten beide partijen goed kijken naar hun 'BOZO': je beste optie zonder overeenkomst. No deal betekent een harde grens, en dat is klote voor de handel en voor reizigers tussen continent en UK. Anderzijds behoudt de EU een intacte grens. De Britten moeten dan accepteren dat er op het Ierse eiland toch een verschil ontstaat tussen de Ierse republiek en Noord Ierland. Bovendien zal de wens tot onafhankelijkheid van de Schotten weer aangewakkerd worden. Kortom, de EU heeft een gunstigere BOZO dan de Britten. De EU kan het dus harder spelen. Er kunnen deze week drie dingen uit komen: of het wordt een No Deal, of Theresa May heeft een ernstige kabinetscrisis en gooit wellicht de handdoek in de ring, of men schuift de onderhandelingen toch nog verder op, waarbij er niets van hetgeen hier boven staat verandert, en de druk alleen maar toeneemt. Hoe dan ook: spannend!
Terwijl ik dit typ, zie ik in het ochtendnieuws ondermeer langskomen: de troeteleik van Ulvenhout, en het bericht dat Saoedi Arabië nu toegeeft dat er 'wat is misgegaan' met het verhoor van Khashoggi. Man, we kunnen wel post's blijven schrijven...
Voor dit moment: houdoe!
Groeten van Brat.
donderdag 11 oktober 2018
Annemiek van Vleuten
Brat,
Kun jij je nog herinneren dat wij vroeger onze sporthelden verdeelden, jij Kees Verkerk en ik Ard Schenk.
Nou ik claim bij deze Annemiek van Vleuten.
Ik vind haar zo'n moordwijf (excusez-le-mot). Zij is echt een verhalenmaakster in het vrouwen peloton.
Kun jij je nog herinneren dat wij vroeger onze sporthelden verdeelden, jij Kees Verkerk en ik Ard Schenk.
Nou ik claim bij deze Annemiek van Vleuten.
Ik vind haar zo'n moordwijf (excusez-le-mot). Zij is echt een verhalenmaakster in het vrouwen peloton.
dinsdag 9 oktober 2018
Topologisch design
Beste brat,
aangezien er weinig interessante dingen gebeuren in het nieuws, wil ik deze week mijn hoofdpost besteden aan iets dat ik fascinerend vind. Ik ga een boom opzetten over topologisch ontwerpen. Feitelijk een natuurlijk principe, en de laatste jaren steeds vaker door ingenieurs toegepast. Stel je moet een brug bouwen. Vroeger berekende je wat er aan dragende kracht nodig was, ontwierp het dan met stalen balken en bouten en zo, misschien deed je er nog een beetje extra bij voor de zekerheid, en je berekende voordat je ging bouwen nogmaals of het sterk genoeg was. Maar tegenwoordig stop je de randvoorwaarden (te overbruggen afstand, te dragen gewicht) plus de eigenschappen van het te gebruiken bouwmateriaal in een computermodel en laat de computer uitrekenen wat economisch het meest voordelige ontwerp is. Daar komen dan resultaten uit die een sterke gelijkenis vertonen met natuurlijke structuren zoals boomtakken of beenderen, zoals onderstaand plaatje, afkomstig van Movares, laat zien.
Dat het zo sterk lijkt op natuurlijke vormen is bij nader inzien niets bijzonders. De natuur doet namelijk al miljoenen jaren datgene wat sinds kort de computer ook kan. Niet voor niets stelt de Alchemie: Natura Artis Magistra (de natuur is de leermeesteres van kunst en wetenschap); de natuur laat zien hoe het kan. In een dragende en levende structuur zoals boom, tak of bot vindt een permanente 'dialoog' plaats tussen de cellen: wat is jouw bijdrage? Als die goed genoeg is dan kun je blijven, en als de bijdrage te gering of overbodig is, dan verdwijn je. Zodoende zijn botten hol en worden boomtakken dikker naarmate ze meer te dragen hebben.
Voor de bruggenbouwers is er wel een probleem, want hoe maak je die door de computer berekende vorm na? Mallen maken voor die meest efficiënte vorm is erg duur, zeker voor zoiets als een brug want de randvoorwaarden zijn veelal uniek dus je kunt je mal maar een keer gebruiken. Dan is het veel goedkoper om van standaard U- of H-balken uit te gaan en je brug aan mekaar te maken. (In de vliegtuigindustrie wordt al wel heel veel jaren van topologisch ontworpen constructies gebruik gemaakt, want daar loont elke gram gewichtsvermindering en bovendien is het seriewerk dus een mal kan vaker gebruikt worden).
Deze impasse lijkt nu doorbroken door het combineren van topologisch design met 3D printtechniek. Als je een machine hebt die jouw unieke ontwerp voor je uitprint, in beton of in staal, dan heb je geen mal meer nodig. Op het onderstaand plaatje, gefotografeerd op een tentoonstelling van het Joris Laarman Lab in het Groninger museum, zie je hoe twee staalprinters zichzelf naar de overkant printen.
http://www.jorislaarman.com/
Mooi toch?
Zou ik nou zelf ook zoiets kunnen maken?
Ik ben zelf immers ook natuur. Wellicht kan ik het intuïtief, zonder rekenpartij.
Ik begon deze post niet voor niets met de uitdrukking 'een boom opzetten'.
Zie het onderstaande keramische werkstuk dat ik afgelopen jaar maakte.
Het is een schaakbord getiteld: 'Chess Tree (not Chestnut Tree)'.
Ciao, Brat
aangezien er weinig interessante dingen gebeuren in het nieuws, wil ik deze week mijn hoofdpost besteden aan iets dat ik fascinerend vind. Ik ga een boom opzetten over topologisch ontwerpen. Feitelijk een natuurlijk principe, en de laatste jaren steeds vaker door ingenieurs toegepast. Stel je moet een brug bouwen. Vroeger berekende je wat er aan dragende kracht nodig was, ontwierp het dan met stalen balken en bouten en zo, misschien deed je er nog een beetje extra bij voor de zekerheid, en je berekende voordat je ging bouwen nogmaals of het sterk genoeg was. Maar tegenwoordig stop je de randvoorwaarden (te overbruggen afstand, te dragen gewicht) plus de eigenschappen van het te gebruiken bouwmateriaal in een computermodel en laat de computer uitrekenen wat economisch het meest voordelige ontwerp is. Daar komen dan resultaten uit die een sterke gelijkenis vertonen met natuurlijke structuren zoals boomtakken of beenderen, zoals onderstaand plaatje, afkomstig van Movares, laat zien.
Dat het zo sterk lijkt op natuurlijke vormen is bij nader inzien niets bijzonders. De natuur doet namelijk al miljoenen jaren datgene wat sinds kort de computer ook kan. Niet voor niets stelt de Alchemie: Natura Artis Magistra (de natuur is de leermeesteres van kunst en wetenschap); de natuur laat zien hoe het kan. In een dragende en levende structuur zoals boom, tak of bot vindt een permanente 'dialoog' plaats tussen de cellen: wat is jouw bijdrage? Als die goed genoeg is dan kun je blijven, en als de bijdrage te gering of overbodig is, dan verdwijn je. Zodoende zijn botten hol en worden boomtakken dikker naarmate ze meer te dragen hebben.
Voor de bruggenbouwers is er wel een probleem, want hoe maak je die door de computer berekende vorm na? Mallen maken voor die meest efficiënte vorm is erg duur, zeker voor zoiets als een brug want de randvoorwaarden zijn veelal uniek dus je kunt je mal maar een keer gebruiken. Dan is het veel goedkoper om van standaard U- of H-balken uit te gaan en je brug aan mekaar te maken. (In de vliegtuigindustrie wordt al wel heel veel jaren van topologisch ontworpen constructies gebruik gemaakt, want daar loont elke gram gewichtsvermindering en bovendien is het seriewerk dus een mal kan vaker gebruikt worden).
Deze impasse lijkt nu doorbroken door het combineren van topologisch design met 3D printtechniek. Als je een machine hebt die jouw unieke ontwerp voor je uitprint, in beton of in staal, dan heb je geen mal meer nodig. Op het onderstaand plaatje, gefotografeerd op een tentoonstelling van het Joris Laarman Lab in het Groninger museum, zie je hoe twee staalprinters zichzelf naar de overkant printen.
http://www.jorislaarman.com/
Mooi toch?
Zou ik nou zelf ook zoiets kunnen maken?
Ik ben zelf immers ook natuur. Wellicht kan ik het intuïtief, zonder rekenpartij.
Ik begon deze post niet voor niets met de uitdrukking 'een boom opzetten'.
Zie het onderstaande keramische werkstuk dat ik afgelopen jaar maakte.
Het is een schaakbord getiteld: 'Chess Tree (not Chestnut Tree)'.
Ciao, Brat
Abonneren op:
Posts (Atom)