Welnu, wij bezochten het Heilige Land en trokken ook de Jordaan over, naar Trans-Jordanië, en terug. Het was, zeker de eerste dagen, spannend om zelf met de auto te rijden in Israëlische en Palestijnse gebieden. Zeker in drukke stadjes was het zoeken geblazen, en de lokale rijstijl is niet altijd bevorderlijk voor de gemoedsrust.
De tweede reisdag bezochten wij, op weg naar Tiberias, het stadje Nazareth, waar wij ondermeer naar de plek gingen waar Maria van een engel te horen kreeg dat ze middels Goddelijke tussenkomst bezwangerd was. Op deze plek staat nu de Annuntiatiekerk. Het was mooi, het was indrukwekkend, en ook al is het verhaal een mythe, het bijzondere gevoel toen we daar rondliepen was er niet minder om. Maar daar zal ik je niet verder mee vermoeien.
Van zo'n bezoek kregen wij uiteraard wel trek en teruglopend naar de auto passeerden wij een Arabisch restaurant dat er sfeervol en geheimzinnig uitzag. Wij naar binnen. Aldaar bleek de ruimte vol te hangen (maar dan ook tjokvol) met allerlei voorwerpen, kunst maar ook huisraad, agrarische spullen, muziekinstrumenten en wat dan ook. Van de vloer tot het plafond. De tent werd gerund door een norse oude man die ons maande binnen te gaan zitten want buiten op het kleine terras serveerde hij geen eten. Gezien zijn lichamelijke conditie was dat ook wel logisch want hij slofte met een hele kromme rug door de zaak heen.
Van zijn menukaart raadde hij kip aan, hoemoes en salade. Plus sap van granaatappels. Mmmm, kip en sla, daar hadden we zin in en dat bestelden wij dus ook. Hij slofte weg en door een soort kier zagen we hem in de keuken bezig. Wat heet keuken, het was allemaal uitermate primitief, en eerlijk gezegd ook viezig.
En toen sloeg de schrik me om het hart. Hoe had ik zo dom kunnen zijn om kip te bestellen? Waar was mijn verstand gebleven, met al mijn reiservaringen? Was ik dan vergeten hoe gevaarlijk kip kan zijn? Dat ik in Kathmandu alleen ging eten in schone restaurants, waar ze alles spoelden met een verdunde KMnO4 oplossing (kaliumpermanganaat; een sterke oxidant ter vernietiging van ziektekiemen)? Hoe kon ik zo stom zijn? Ik deelde mijn angst met mijn geliefde, die mij probeerde gerust te stellen. Dit hielp echter niet. In afwachting van de gerechten steeg in mijn kansberekening, of beter inschatting, want berekenen vergt rationaliteit en daar beschikte ik al snel niet meer over, het risico van besmetting al snel van 10% naar 25%, daarna naar 60 % en tenslotte naar 95%. Het kon niet anders dan dat wij ziek zouden worden. En hoe moest dat dan verder? Ik zag mijzelf niet rijden en tegelijkertijd doodziek zijn. O moedertje Gods, wat hadden wij gedaan?
Na een klein half uurtje werden de gerechten door de oude baas geserveerd. Het was ook nog eens veel te veel natuurlijk. Maar ja, ik ben dan ook nog eens zo dat ik me sociaal verplicht voel om er wel van te eten. Het smaakte niet slecht trouwens, en de kip was in elk geval gekookt en goed gaar. En het smaakte gaandeweg steeds beter.
We raakten aan de praat met de oude man. Onze belangstellende vragen deden zijn norsheid als sneeuw voor de zon verdwijnen. Hij vertelde voluit. Dat zijn restaurant in alle internationale reisgidsen staat (Lonely Planet etc), dat menig Israëlisch minister in zijn Palestijnse zaak was komen eten, dat zijn zoon waarschijnlijk ooit de zaak zou overnemen, en dat hij hoopte dat God, als deze tenminste van hem hield, hem tijdens het bakken van zijn wafeltjes zou laten sterven.
Hier zie je de man, Abu Ashraf genaamd:
Zijn restaurant heet Deewan Al-Saraya Resturant Abu-Ashraf Museum.
En nee, we zijn niet ziek geworden.
je Brat
Het hangt er inderdaad vol klik
BeantwoordenVerwijderenMaar fijn dat jullie lekker gegeten hebben zonder ziek te worden.
BeantwoordenVerwijderenNB op de site met foto's waarvan ik in mijn vorige opmerking een link stuurde is er ook een bij waarop de je de restauranthouder in het zelfde kloffie ziet.