herinner jij je dit boek nog ui de Bob Evers serie:
Daar moest ik aan denken toen ik dit bericht las over vissers die op een Atol gestrand waren na motorpech.
Ik vind verhalen over gestrande zeelui altijd bijzonder interessant. En zeker in deze Corona tijd honger ik naar ander nieuws.
Maar vooral deze alinea trok mijn aandacht:
Derde visser vermist
De twee vertrokken van de Marshalleilanden met nog een derde man. Hij was niet bij hen, toen ze werden gevonden. Wat er met hem is gebeurd, is nog onduidelijk.
En dat deed me weer denken aan dit verhaal.
Groet
brat
Dag brat. Je hebt honger naar ander-dan-Corona nieuws begrijp ik. En dan kom je uit op schipbreukelingen en zo. In de tweede link die je stuurt lees ik:
BeantwoordenVerwijderen'Schipbreukelingen mogen hun medeopvarenden doden en opeten. Dat was de ongeschreven zeewet tot 1884, toen drie zeelieden een scheepsjongen opaten'.
Dat is inderdaad een heel stukje opgewekter en positiever nieuws dan dat over een virus dat het op de mensheid heeft gemunt.
ik zou, als ik rechter was, schipbreukelingen inderdaad ook zo snel niet veroordelen. Tegen het opeten van een overleden maat kan ik weinig bezwaar maken onder dergelijke omstandigheden; nood breekt wet nietwaar? Tegen het vermoorden van een stervende maat heb ik, vanuit de comfortabele stoel waarin ik nu zit, wel enig bezwaar, dat komt me weinig solidair over, maar goed, opnieuw: weten wij wat er aan de hand was?
Wel vind ik bevreemdend dat de zeelui dan het hart en de lever aten van hun gesneefde maat. Dat zijn ou niet direct de brokken waar mijn voorkeur naar uit zou gaan. Doe mij maar een spaapig stukje bicepts, triceps of onderarm; desnoods een stukje hamstring. Maar rauwe lever...? Brrr.
Overigens: er staat 'ongeschreven zeewet tot 1884'. Is het je bekend dat de internationale zeewetgeving grotendeels gebaseerd is op het werk van Hugo de Groot? Jawel, dezelfde als die van de boekenkist uit Loevestein.
ciao Brat
spaapig moet zijn sappig.
BeantwoordenVerwijderende rest van de typefouten kun je zelf wel oplossen denk ik.
Wist je dat nou, van Hugo de Groot?
BeantwoordenVerwijderenKan je natuurlijk weer niks schelen. Cultuurbarbaar.
Ik ben er trots op, net zoals ik op Erasmus trots ben. En dan het gegeven dat wij op dezelfde school als hij hebben gezeten. Ook trots op. Al vond hij het een verschrikkelijke school. Had-ie gelijk in. Maar daar ben ik dan weer niet trots op.