Piep!

Ha brat.
Leuk om je zojuist even telefonisch te spreken.
Zometeen ga je de wacht weer in. Dan is het fijn om iets te lezen te hebben.
Daarom deze post mijnerzijds.

Vorige week woensdag schreef ik voor het eerst een brief aan de krant. Hij was gericht op de vergadering van EU leiders, een dag later.
Mijn brief bleek op donderdag geplaatst in de digitale versie van de krant; niet in de papieren versie. Desalniettemin werd hij gelezen, bijvoorbeeld door mijn jongste dochter.
Hieronder mijn brief, op enkele details nog aangevuld omdat ik op onze eigen blog niet gehouden ben aan de krant-eis van maximaal 200 woorden.

Liberté, Egalité, Fraternité (dit is de titel waaronder hij geplaatst werd. Mijn oorspronkelijke titel was: Europa is geen snackbar)

In het wegverkeer geldt: voorrang neem je niet, maar geef je.  Zoiets zou in de Europese politiek ook moeten gelden voor solidariteit. Maar helaas. Hongarije en Polen willen geen vluchtelingen opnemen, en geven ook niet veel om de rechtszekerheid van hun burgers, maar willen wel EU geld. Frankrijk en Italië vinden de begrotingsafspraken niet belangrijk, maar eisen wel Corona-bonds, onder het mom van solidariteit. Nederland ziet er geen been in om belastingvoordelen te bieden aan multinationals, en neemt geen kinderen uit Moria (Lesbos) op, maar steekt wel het belerende vingertje op naar anderen.

Waar zijn jullie mee bezig, regeringsleiders? Europa is geen snackbar waar een cafetaria-model geldt.

‘Ask not what Europe can do for your country, but what your country can do for Europe’.

De lijfspreuk van de Franse republiek kan daarbij helpen: Liberté, Egalité, Fraternité.  Mag het, wat betreft de Egalité, dan wel echte gelijkwaardigheid zijn, ‘gelijke monniken, gelijke kappen’? Ik werk van harte langer door, maar het helpt wel als de Zuid-Europese medeburgers ook tot 67 jaar werken.

Bij deze een oproep aan de EU-leiders om over de eigen schaduw heen te stappen. Zo ja, dan geldt 'wir schaffen dass'. Zo niet, dan kunnen we de stekker van het EU-project er maar beter uit trekken.

Tot zover de brief.
Ik moet bekennen dat de publicatie, mijn openbare zendruimte, meer lol gaf dan vooraf verwacht. Ik begin iets te snappen van twitter etc. Mijn positie daarin was de afgelopen tien jaar: 'elk vogeltje zingt zoals het gebekt is, en dit vogeltje zingt toevallig helemaal niet'. Maar inmiddels gevoeld hoe leuk het is om een keer te piepen. Dus inmiddels heb ik ook nog wat geëxperimenteerd met berichten op twitter en in een reactie op Nu.nl over het KNVB besluit (waarbij ik opnieuw jouw goed doordachte plan onbeschaamd gejat heb - voor de goede zaak, nietwaar?). Het is leuk om te zien dat daar op gereageerd wordt. Alleen herkent het volk nog niet meteen de geniale inhoud van dat plan. Ook heb ik het als input voor hun kort geding opgestuurd aan FC Cambuur en De Graafschap.
Benieuwd of we het nog gaan terugzien.

Werk ze vannacht, en hartelijke groet.
Piep!
Brat.