Nou, als Sjinkie Knegt, die ruim een jaar uit de roulatie is geweest nadat hij te enthousiast zijn houtkachel had aangemaakt, de apenrots (term uit de krant) van het shorttracken weer beklimt (de naam 'Sjinkie' past trouwens wonderwel bij een apenrots) en zelfs meteen een B-finale wint, nou, dan kan ik ook best weer eens een post schrijven.
Vorige week is striptekenares Claire Bretécher op 79 jarige leeftijd overleden. In de krant stond een foto van haar uit 1979, qua uiterlijk een beetje Kim Wilde type. En dan nou al dood? Sjezus, de tijd gaat hard, we worden wel snel ouder zeg.
Ik weet nog dat ik meer dan verbaasd was van het stripboek van haar, dat bij pa in de boekenkast bleek te staan. Vol absurde, en bijtende anarcho-feministische verhalen. Ik heb nooit gesnapt hoe pa daarin geïnteresseerd was geraakt en dat hij überhaupt zo'n boek in zijn boekenkast had staan. Respect voor die ouwe.
Bretécher bedacht ondermeer de middeleeuwse prinses Cellulite, en het pubermeisje Agrippine. Je hoeft eigenlijk alleen deze namen maar te horen en je hebt al een beeld. Maar goed, ik zal ze toch even aan jou (en die eventuele éne lezer die nog over is) voorstellen.
Dit is Cellulite:
En dit is Agrippine:
Het gekste verhaal in dat boek van pa was wellicht de beschouwing waarin het leven achteruit wordt geleefd, en waarbij de mens weer eindigde door de baarmoeder in te kruipen of zoiets. De verwisseling van babyleeftijd met die van hoogbejaarden zie je ook in deze tekening waarin Agrippine een kinderwagen duwt:
Vrouwenhumor. In de betekenis van humor door vrouwen. Daarvan heb je niet zo heel veel goede voorbeelden naar mijn bescheiden en waarschijnlijk mannelijk-chauvinistische mening; maar wat er dan is, dat is meteen heel goed. Zo kan het TV programma Toren C niet genoeg geprezen worden. Toren C vertoont qua absurdisme veel overeenkomsten met het werk van Bretécher, maar is wel veel milder qua spot.
Nou dat was het dan. Ik had ook nog willen schrijven over een nieuw woord dat ik geleerd heb, monopsonie, maar dat komt een andere keer wel.
Toeledoki.
Je Brat.
brat een post hoe fijn.
BeantwoordenVerwijderenJa dat boek van Claire Bretecher bij Pa. Ik snapte dat ook nooit. In mijn hoofd verklaarde ik het als volgt, keer gekregen van een slimme leerling(e) en te gierig om het weg te gooien.
Hè Hè, eindelijk weer eens een post.
BeantwoordenVerwijderenHeeft wel lang geduurd zeg. Beetje schlemielige onderwerp maar toch een post.
Vorige week nog een opmerking geplaatst bij vorige post, maar omdat die zo oud was kon dat helemaal niet meer.
Nou Bratjes (of beter Watjes)keep on posting.