Dag brat. Ik zit hier bij mijn opdrachtgever en tijdens de gezamenlijke lunch ging het opeens over kinderen die hun bordje niet leegeten, en kort na de maaltijd om een boterham vragen. De secretaresse vertelde haar verhaal dat zij vroeger in de keuken haar bordje leeg moest eten, en ze herinnerde zich dat ze een keer met een bal doorgekookte andijvie in de wang zat, die natuurlijk niet doorslikbaar was. Opeens zag ik jou ook weer zitten. Boven een bord witte bonen, gekookte aardappels met boterjus en een hard gekookt ei; alles koud geworden bovendien. Tsja, het was vrijdag in de vastentijd. Kokkend en tegelijkertijd jankend zat jij boven je bordje. Een indringend symbool voor het lijden van Christus; dit werd voor mij nadien nimmer meer zo invoelbaar.
Op een gegeven moment kon ik het niet meer aanzien. Ik heb toen, op een moment dat onze ouders (zeg maar de Romeinse overheersers) het niet zagen, het bord in de vuilnisbak leeggekieperd.
Mijn eerste echte verzetsdaad.
Uiteraard heb ik deze anekdote aan de lunchtafel gedeeld. Je zult begrijpen dat men onder de indruk was van zoveel broederliefde en solidariteit.
Brat
PS het staat me vaag bij dat ik dit wellicht al een keer in een post heb beschreven maar weet het niet meer. Indien dat het geval is, wat geeft het; het verhaal is goed genoeg om een herhaling glansrijk te doorstaan.
Post van 19 april vorig jaar.
BeantwoordenVerwijderenEn zoals ik toen al schreef, ik kan me het voorval niet herinneren. Jij blijkbaar wel, maar is dat om het mij aangedane leed, danwel jouw (zelfvermeende) heroïsch optreden ?