Spartaanse opvoeding

Ha brat,

Het is zojuist Goede Vrijdag geworden. De dag waarop we herdenken dat de zoon van God door ons, de mensen, aan het kruis gespijkerd werd. Dit herdenken dient uiteraard met boetedoening gepaard te gaan. G.V.D. (goede vrijdag) is dan ook de über-vastendag.
Over vasten gesproken: ik herinner me nog hoe wij in onze jeugd op vrijdagmiddagen in de vastenperiode sobere warme maaltijden te eten kregen. Geen vlees uiteraard. Daar is niks op tegen. Echter, door Mat' werd dat soms culinair vertaald in een maaltijd bestaande uit gekookte aardappelen, witte bonen uit potje (zonder tomatenpuree), boterjus en een hard gekookt ei. Ik herinner me nog hoe jij als ventje jankend en kokkend boven je koud geworden bordje zat dat leeg moest zijn voor je weer naar buiten mocht. Hardheid was zeker aanwezig in dit stukje 'opvoeding' (het woord letterlijk nemen graag).
Hoe anders is dat nu. Thans twijfelen de ouders/opvoeders zich wat af. De NRC heeft er zelfs een opvoedkundige rubriek voor in het leven geroepen, waarin ouders/opvoeders hun problemen of dilemma's kunnen voorleggen aan (a) deskundigen en (b) andere lezers. Dat levert interessante en soms vermakelijke zaken op. Zo werd ik er op geattendeerd dat er deze week een prangende vraag aan de orde kwam van ouders die vorige jaar de grootste wens van hun toen nog tienjarige dochter vervulden door voor haar een hondje aan te schaffen, onder de harde afspraak met dochterlief dat zij het hondje ook regelmatig zou uitlaten. Nu, een jaar later, beklagen de ouders zich erover dat het elfjarige meisje dit nooit doet. Ze houdt wel heel erg van het beest, speelt er ook veel mee, maar zodra het uitlaten aan de orde komt zijn er smoesjes en komt ze er onderuit. De ouders genieten weliswaar van al hun eigen wandelingen met de hond (viermaal per dag) maar ergeren zich er tegelijkertijd aan dat dochterlief de afspraak verzaakt. Haar er op aanspreken is al veelvuldig gebeurd en levert ruzies en gedoe op, maar geen uitlaatbeurt door dochter. Hun vraag: wat te doen? Verlies nemen of blijven aankaarten?
Eerst kwamen er twee pedagogische deskundigen aan het woord. De oudste, een emeritus-hoogleraar, stelde boud vast dat dochterlief in de pré-puberteit zit en dat doorpakken een must is. Daarmee  bewijs je je kind een dienst, zo stelt hij; de ongezelligheid van het consequent zijn moet je voor lief nemen. 'Doe de hond weg als je dochter zich niet aan haar deel van de afspraak houdt'.  Een tweede deskundige is wat softer qua advies en stuurt aan op blijven aanspreken. Pas dreigen met wegdoen van de hond als je daartoe ook echt bereid bent; maar wie wordt daar eigenlijk gelukkiger van, zo vraagt zij tegelijkertijd.
De meeste lezers vinden de eerste oplossing veel te hard. Dat levert geheid een trauma op. Maar wat vooral opviel was het originele advies van één andere lezer. Het is kort en bondig, ik laat het daarom hieronder integraal zien.

Kijk, dat is nog eens een strakke en ijzersterke logica. Deze lezer moet in zijn jeugd een rechtlijnige opvoeding hebben genoten. Andere lezers waarderen dit advies trouwens, zo blijkt uit de vele duimpjes omhoog.
Over de stijl van het advies valt ook nog wel wat te zeggen. Zoals de afwezigheid van lidwoorden. Hier worden geen overbodige woorden vuil gemaakt.
Maar het meest fascinerend is het woordje 'uiteraard'. Op voorhand wordt elke mogelijke andere reactie uitgesloten. Alsof het een wiskundesom is met maar één uitkomst. Het heeft iets dictatoriaals: tegenspraak is volledig zinloos. Deze dictatoriale insteek blijkt (of lijkt?) vervolgens terecht, gezien de keiharde en onweerlegbare logica van het inhoudelijk advies dat daarop volgt.

Logisch, maar niet zo psycho-logisch.
Ik hoop niet dat zo iemand zelf kinderen heeft en/of opvoedt.

Wat vind jij er nou van, brat?

Je Brat.