Kanone, het wordt tijd voor een Decamenone

Dag brat.
Deze dagen is er veel aandacht voor de Decamerone: het Italiaanse verhaal van honderd verhalen, die tien jongelingen, voor de Pest uit Florence gevlucht, elkaar in een periode van tien dagen vertellen om de tijd door te komen. Mooi idee. Het woord decamerone is samengesteld uit twee Oudgriekse woorden: tien (deca) dagen (umera).

Kunnen we voor Corona ook doen, al zijn we geen jongelingen meer. Echter, in tien dagen zijn we niet van Corona af. (Nou betwijfel ik overigens ook of ze destijds in tien dagen van de Pest afwaren, maar dat terzijde). Ik spreek daarom liever van een decamenone: tien maanden. Als we hier nou eens elke maand een verhaal schrijven. Ik zal beginnen.

Het eerste verhaal: Het konijn van de buurvrouw

Onze buren hebben een lieve hond, een Rhodesian Ridgeback, prachtig beest. Groot maar rustig en bedaard. Behalve wanneer hij een konijn ziet, daar gaat hij meteen achteraan. Dan wordt hij helemaal wild en jaagt net zolang tot hij hem heeft of, in een uitzonderlijk geval, het konijn toch heeft weten te ontkomen.
De volgende buren, dus weer een huis verder, hebben een konijn in een hok; het favoriete huisdier en speelkameraadje van de buurvrouw.
Op een zomerse dag waren de buren van onze buren (die van het konijn dus) een dagje uit. Onze buren zaten in de tuin. Plotseling komt daar hun hond aanlopen met in zijn bek het konijn van de buren. Helemaal onder de hondenkwijl, modder en grond, en hardstikke dood natuurlijk. De buren zitten verstijfd van schrik. Wat te doen? Ze weten hoe veel er van het konijn gehouden wordt; en aan hun buren vertellen dat hun hond het konijn gepakt heeft zal de vriendschap geen goed doen. Dus... ze nemen een opmerkelijk besluit. Ze wassen het konijnenlijk met groene zeep schoon, föhnen hem en leggen hem terug in zijn konijnenhok. En nu maar afwachten hoe het zal gaan als het gezin terugkomt van het dagje uit.
Een paar uur later is het zo ver. Ze horen ze thuiskomen, ze horen hoe de tuindeuren opengaan, en dan, kort daarop, een ijselijke gil. En die houdt maar aan. De buurvrouw gilt de longen uit haar lijf. Dat er veel van het konijn gehouden werd was bekend, maar dit is wel een heel heftige reactie. Dus onze buren steken hun hoofd boven de schutting uit, en vragen: 'Wat is er aan de hand? Alles goed?'
'Nee! Ons konijn is dood...!'
'Ach, wat erg voor jullie. Het lieve beest...'
'Nee, dat is het niet. Maar het konijn was gisteren gestorven en toen hebben we hem achterin de tuin begraven. En nou ligt hij weer in zijn hok'.

Tot zover. Groet. Brat.