Ha brat!
Mijn vorige post, van zoëven, ging over een rekensom en was als het ware analytisch. Maar als Alchemist weet ik dat dat slechts de helft van het verhaal is. Chemie = Meten en Maken = Analyse en Synthese. Yin en Yang. Linker- en rechter- hersenhelft. Laten we nu samenvoegend nadenken over de mens en zijn huidige Covid uitdaging. Ik ga er daarbij van uit dat in de natuur heel vaak patronen te zien zijn. Voorbeelden, metaforen, waar we wat van kunnen leren.
Je kent ongetwijfeld die uitermate indrukwekkende beelden van kuddes gnoe's die op een bepaald moment gaan trekken, en daarbij dan een rivier met steile overs moeten kruisen. De rivier ligt vol met krokodillen. De gnoe's weten dat (je ziet ze twijfelen voordat ze de sprong wagen), maar ze hebben ook de niet te stuiten natuurlijke drang om naar de sappige weiden aan de overkant te gaan. Bij het oversteken redt het overgrote deel van de populatie het, maar een klein deel valt ten prooi aan de krokodillen. Meestal de zwakkere, oude dieren, maar soms ook jonge, fitte exemplaren. Belemmeringen om veilig aan de overkant te komen zijn de sterke stroming en de steile oevers waar slechts enkele smalle opgangen zijn (RWS spreekt van FUP's: fauna uittreed plaatsen, maar dat terzijde). Als er dus teveel gnoe's tegelijk de oversteek wagen, ontstaat er een file bij de FUP's, met veel meer slachtoffers tot gevolg.
Dit bovenstaande lijkt me een passende metafoor voor de Covid uitdaging waar de mensheid voor staat. Gnoe's = mensen. Krokodillen = virus. In de rivier springen = besmet raken. Overkant bereiken: besmetting doormaken en ziekte overwonnen. FUP = medische zorg. Opgegeten worden, verdrinken of nek breken tijdens sprong: overlijden aan Covid of andere onderliggende medische problemen. Hap uit been maar toch overkant bereikt: post Covid verschijnselen. Als kudde oversteken zodat alleen aan de rand slachtoffers vallen: groepsimmuniteit. Teveel mensen ziek tegelijkertijd: opstopping bij de zorg (FUP) waardoor er meer slachtoffers vallen. Vaccin: een deus ex machina oplossing zoals een brug.
Wat leert deze metafoor ons? Dat we er allemaal doorheen moeten. Dat je zelf invloed hebt op wanneer dat gebeurt. Dat de ontkenners eens soort waaghalzerige gnoe's zijn die ontkennen dat er krokodillen in de rivier liggen. Dat de capaciteit van de zorg een belangrijke factor is om zoveel mogelijk gnoe's de overkant te laten halen.
groet, Brat
PS ik realiseer me dat de metafoor niet 100 % dekkend is: verpleeghuizen en het feit dat kinderen relatief veilig zijn zien we niet terug bij de gnoe's. Maar ik hoop dat je het toch leuk vindt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten