De RPS en haar opvolgers

Brat, ik weet niet hoe het met jou is, maar een van de dingen waar ik dankbaar voor ben uit onze
opvoeding is geldbeheer.
Ik heb er in dit blog al eens aan gerefereerd, dat wij vroeger ƒ0,35 kregen en dat ik die altijd wilde sparen. Geld fascineerde mij als kind al. En ik kan mij nog herinneren dat ik regelmatig mijn spaarpot leegde om alle centjes, stuivers, dubbeltjes, kwartjes en zelfs guldens en rijksdaalders te tellen.
En opeens was hij een stuk leger en lichter. Verbaasd vroeg ik aan мать waar mijn geld gebleven was. En zei antwoordde dat ik had gezegd dat ik het wilde sparen en dat het daarom nu op mijn bankrekening stond van mijn Rijks Post Spaarbankboekje.

Dat wilde ik zien. Dat boekje werd opgegraven uit de geheimen van отец verbergplekken (ik weet echt niet waar dat boekje destijds was) en eenmaal boven tafel kon ik inderdaad zien dat er een bedrag bij was gestort. Sterker nog dat ik sinds mijn geboorte of kort daarna al de eigenaar was van een som geld. Keurig bijgehouden in een boekje alles met de hand uitgeschreven door verschillende loketbeambten van de RPS.

Enfin dat boekje mocht ik niet zelf in beheer houden, maar toen de RPS fuseerde met de postgiro en ik mijn eigen girorekening kreeg (in 1977 volgens wikipedia) had ik voortaan altijd overzicht.
Het gironummer leerde ik enthousiast uit mijn hoofd en dat is dan ook een van de weinige cijferreeksen die ik nog zo kan produceren.

De giro werd een tiental jaar later geprivatiseerd en werd de Postbank. Was bij de giro nog alles gratis ook al moest het allemaal per post, bij de Postbank was dat al minder.

Weer later werd de Postbank de ING. Ook een zakenbank en zaken doen dat konden ze. Voor alle voorheen gratis service werd en wordt tegenwoordig een geldbedrag gevraagd. Maar ik snap dat geldbeheer geld kost en als mijn geld en betalingen veilig zijn dan wil ik daar best wat voor betalen.
Minder blij werd ik van de negatieve berichtgeving omtrent de ING, de witwas praktijken en de idioot hoge bonussen voor hoge geldschuivers. En van beleggingen in wapen en andere foute industrieën word ik ook niet vrolijker. Mijn betere wederhelft en ik hebben dan ook al langere tijd een en/of rekening bij een andere bank. Mijn ING rekening is echter nog steeds de rekening waar mijn salaris op binnenkomt.

En toen las ik deze column van Leon Commandeur.
En daar ben ik het dus helemaal mee eens. Een bank die je betaaldata wil verkopen (maar alleen met 'toestemming' van de klant Pff ) van haar zogenaamde klanten als service ?

Service zou ik vinden dat zelfs als een klant zou zeggen: "Goh mijnheer/mevrouw de bankmanager, ik wil mijn betaaldata verkopen, kunt u dat regelen voor mij?", dat dan de bank zou zeggen. "Dat is tegen ons beleid in, dat raden wij u ten sterkste af uit privacy en veiligheidsoverwegingen, wij werken daar dus niet aan mee".

Maar zo werkt dat dus blijkbaar niet bij de ING. Ik voel me dan ook geen klant meer, maar een stuk melkvee.

Vanochtend was de laatste transactie op de ING rekening van мать.
Met jouw goedvinden wil ik die rekening opheffen.
En daarna ga ik mijn eigen ING rekening opheffen. Ik wil niets meer met die boeven te maken hebben.
En ik zou het prachtig vinden als jij en je eega hetzelfde doen.

brat