I.M. Lucy

Onze Lucy (voluit Lucifer) is niet meer.
Zij was der dagen zat. Zoals uit onderstaande foto ook wel een beetje blijkt.

Vorige week hebben we haar laten inslapen.
Ze ligt begraven in onze bloementuin.
Ze is ruim 13 jaar oud geworden, waarvan ze 7 (of is het 8? nazoeken) jaar bij ons heeft gewoond.

Nu, na een weekje, bemerk ik de voordelen van een katloos bestaan. Niet meer continu witte kattenharen van bank, stoelen en kleding weghalen. Toen Lucy als erfstuk van Gisela bij ons kwam wonen, was zij een wat bolle, luie en afstandelijke kat. Maar dat veranderde al snel. Ze werd actief, ging jagen, viel misschien wel een pond af, en wilde, als ze binnen was, het liefst bovenop je zitten of liggen. Tsja hoe leg je een kat uit dat je daar niet altijd op zit te wachten (anders dan door haar weg te sturen). Echter door de gecreëerde schaarste van knuffelminuten, ging Lucy steeds meer aandringen. Ook 's ochtends vroeg wanneer ik ontbijt klaarmaakte voor mijn geliefde die vroeg op pad moet. Dan liep Lucy steeds voor mijn voeten. Dat zorgde soms spanning in onze mens-kat relatie.
Het eten was gedoe. Wat leuk was dat ze niet alleen smakelijk maar ook luidruchtig smakkend at: alsof er een varkentje aan de voedertrog stond. Helaas gebeurde het zeer regelmatig dat Lucy het eten dat ze net op had, weer uitkotste. En je hebt toch liever niet dat dat op het kleed gebeurt. Dus moesten we er goed op letten dat, zeker als wij van huis waren, de deuren dicht waren, zodat de ongelukjes alleen in de gang gebeurden (want kots op de tegelvloer is niet zo erg). Het laatste jaar had ik ontdekt dat een scheutje koffiemelk bij het voer hielp om het kotsen te voorkomen (ik herinnerde me opeens dat tante Wies de kat Miesje ook altijd koffiemelk gaf).
En de laatste maanden liet ze soms ook kleine bloedspatten achter, waarschijnlijk afkomstig van een permanent wondje aan haar oor (een gevolg van verbranding door de zon).

Ik merk dat het therapeutisch is om dit op te schrijven. Want ik voelde me de afgelopen dagen een een beetje schuldig: ik had haar misschien toch vaker kunnen aaien of knuffelen (en daarna weer met de kledingrol aan de gang om de haren van me af te halen).
Nu ik dit hele lijstje teruglees wordt me duidelijk dat de mantelzorg voor de oude dame Lucy best wel wat gedoe met zich meebracht.
Alleen al de ontspanning die we nu ervaren omdat we niet de hele tijd alert hoeven te zijn of alle deuren gesloten zijn.

Maar goed: rust in vrede, lieve Lucy. Mooie muizenjachten toegewenst op de Elysese velden.

Ik eindig met enkele regels uit Ode an die Freude, in 1785 door Friedrich von Schiller geschreven en later door Ludwig van Beethoven in zijn negende symfonie op muziek gezet, en inmiddels de officiële hymne van de Europese Unie:

Freude, schöner Götterfunken,
Tochter aus Elysium
Wir betreten feuertrunken,
Himmlische, dein Heiligtum!

Ofwel:
Vreugde, schitterende godenvonken,
Dochter uit Elysion
Wij betreden vurigdronken,
Hemels wezen, uw heiligdom!

Brat.