Ik besef me nu terdege hoe eng het vroeger moet zijn geweest, in de eeuwen dat de pest rondwaarde. En de pokken; sommige varianten hadden een mortaliteit van 95% of hoger. In het radioprogramma OVT hadden ze in dit verband vanochtend twee relevante onderwerpen, een rapportage over de spaanse griep en een over een pokkenepidemie die in april/mei 1951 Tilburg platlegde. Men schat overigens dat in de afgelopen 3000 jaar 1 op de 10 mensen aan de pokken is overleden.
Maar ik denk ook aan andere bedreigingen; bijvoorbeeld hoe ma tijdens het bombardement van Nijmegen met Annie liever op straat bleef lopen dan in een portiek schuilen met een Duitser erbij. Of pa, die meegemaakt heeft hoe in zijn straat een V1 of V2 een heel huis met gezin en al wegblies (op één jongetje na).
Wij zijn dat soort onzekerheden helemaal niet meer gewend. Ook oudere mensen die de oorlog nog hebben meegemaakt, zijn nu bang en verdrietig als ze het ziekenhuis ingaan; artsen en verpleegkundigen beschrijven hoe met name de angst in de ogen van die mensen hen raakt.
En aan de andere kant verwacht ik dat we er weer heel snel aan kunnen 'terug-'wennen. In sommige landen zijn ze ook gewend geraakt aan zelfmoordaanslagen; dat houdt mensen niet af van naar trouwpartijen, gebedsbijeenkomsten en markten te gaan. Blijkbaar valt er, na verloop van enige tijd, toch goed te leven met dood- en verderfzaaiende elementen in het bestaan. En daarbij geldt ook nog dat Covid-19 in verhouding relatief onschuldig is.
Groeten van Brat.
Ja ik ben ook benieuwd hoe snel deze bijzondere tijd normaal gaat worden. Er zijn al twee dingen waar ik ontzettend gewend aan ben en zal missen als het voorbij is:
BeantwoordenVerwijderen1 Het file vrij forenzen
2 Het in stilte boodschappen doen (geen kinderen, geen ruziënde stellen, geen broodjes scorende jeugd)